Welkom, Nien

Wat een onthaal!

Zeker 10 mensen stonden klaar om mij op te halen, maar laten we beginnen bij het begin.

Mijn taxibedrijf stuurt me een sms om kwart voor 1, dat de chauffeur onderweg is, ik schrik me naar... Zo vroeg had ik hem niet besteld, half 2 was vroeg genoeg! Uiteindelijk was hij ook pas om half 2 bij ons. Na een leuke dag met Kavitha en een verdrietig afscheid had ik 3 uurtjes geslapen. Ik kleed me aan met winterkleren, wat gerust al 10 weken geleden is, trek mijn schoenen weer aan, doe mijn tas op mijn rug en zorg dat ik klaar ben voor de lange,lange trip.

Een man in de Prius (Tsja, een Nanotaxi was veel te gevaarlijk...) staat me op te wachten en na een zacht 'goodbye' zeg ik de man van zoa gedag. Na lange tijd rijden we weer eens 130 en na één keertje fors in de remmen komen we veilig aan op het vliegveld. En dan? Gewoon maar in rijen gaan staan, ik weet het anders ook niet. En ja hoor, het gaat allemaal heel soepel, het is lekker druk en eigenlijk ook wel gezellig op het vliegveld. Na 5 uur wachten, kan ik het vliegtuig in. 12 uur vliegen is niet niks, maar Hij zal mijn Bewaarder zijn.

Ik zit naast een wat oudere vrouw die last heeft van haar blaas, dus op die rit van 12 uur, sta ik zo'n 10 keer op. Het lukt me om 2 tot 3 uurtjes te slapen en natuurlijk krijgen we weer overheerlijk vliegtuigeten. Op tijd komen we aan in Heathrow. Gelukkig kom ik er op tijd achter dat mijn koffer niet gelijk naar Schiphol kan, aangezien mijn vlucht morgen vanaf Gatwick gaat. Een man geeft me een 'vriendelijk advies', zoals hij het zelf noemde, om het altijd even te checken voor je vertrekt.

Hoe gaan we nu naar het hotel?! Grote vraag... Verschillende mensen helpen me en uiteindelijk zit ik in een luxe touringcarbus met WiFi. Alleen, ik kan mijn ogen niet open houden... Dan moet ik uitstappen na 1,5 uur en zorg ik dat er een taxi is naar het hotel. Heel mijn lijf trilt en ik kan het gewoonweg niet stoppen.

Eindelijk kruip ik in bed, na een douche (want ja, nu zit ik in een hotel, dan moet je het ervan nemen...) en slaap ik toch zeker wel 10 uur. Daarna ga ik met de taxi weer naar het vliegveld en ben ik op tijd voor mijn vlucht. Ik winkel nog wat, koop nog een potje zalf (want ook die had ik thuis nog niet ;)) en ga naar de gate. Er worden nog snel twee interviews afgenomen en dan kan ik instappen, ongeveer tegelijk met mijn vader en moeder ga ik weg.

Op Schiphol aangekomen, stuurt Cornel het eerst naar iedereen door dat ik geland ben, wat tof dat je dat dus allemaal bij kunt houden! Alleen de bagage moet nog gehaald worden, maar mensenkinders wat moet je daar lang voor lopen! Pap en mam staan achter het raam heel hard te zwaaien en eindelijk komt ook mijn koffer op de band en loop ik als echte reiziger door naar de ontvangsthal! Een spandoek, een groep vrienden en pap en mam, heerlijk om ze weer te zien!

Er wordt boven de snelweg koffie gedronken en een muffin gegeten, daarna gaan we lekker naar huis! Bij thuiskomst hangen de vlaggetjes op en de grote vlag met Welkom Nien! Iedereen is weer blij om mij te zien en andersom is dat ook echt het geval!

En nu... nu ben ik weer helemaal thuis, alsof je niet weg bent geweest. Het is gezellig, maar ook echt vermoeiend. Het is dat ik moet nadenken nu, maar het is echt veel beter ok naar bed te gaan. Morgen zien we wel weer verder!

Ik wil jullie bedanken voor het volgen, voor de leuke reacties en voor het medeleven ook naar mijn ouders toe! Het was een toffe ervaring, die ik zeker niet had willen missen! We gaan weer verder, maar ergens moet ik nog vaak denken aan alles daar in Sri Lanka.

Zoals daar veel wordt gezegd, wens ik jullie toe: God bless you!

Veel liefs, Jeanine

Laatste daagjes!

Zo! Daar ben ik weer!

Wat een dagen... het zijn de laatste en sorry, maar het gaat nu niet zo snel als de andere weken. Maar ach, ik heb een heerlijk vooruitzicht!

Toch had ik vorige week besloten om nog vooral te gaan genieten en dan ook echt genieten! Met de kinderen, met Kavitha en haar schoonfamilie, met de leerkrachten enzovoorts!

Zaterdag zijn Kavitha en ik weer op stap geweest, een heerlijke dag in Colombo! Eerst hebben we een Nederlands museum bezocht, hoe de Nederlanders hier aanwezig waren, daarna naar de Wilvendaalchurch, wat een Nederlandse kerk was! En het ontbreekt hier niet aan geweldige shoppingmallen, dus hebben we ook nog uitgebreid de tijd genomen om te gaan shoppen! Natuurlijk onder het genot van een hapje (lees:warme wafels met aardbeien) en een drankje. Het dinner hebben we weer genuttigd bij de Cricketclub, een tent met alleen maar overheerlijk eten! Daarna gaan we nog een andere shoppingmall in en sluiten we af met drie zoenen.

Zondag wordt er naar me gezwaaid van voor uit de kerk, en gevraagd om een zegen voor de terugreis en of ik tot zegen mag zijn in Nederland. Enne.. ja hoor! Hij stond er weer, de jongen met de plakwangen ;) Hij vraagt of ik snel weer terug kom, helaas: dat kan ik niet beloven m'n bankrekening is nu echt leeg. Buiten spreek ik nog met Jay, een gozer die mij vorige week opeens een lift gaf naar huis. Natuurlijk dacht ik toen: niet zomaar met vreemde mannen meegaan, maar ik herkende hem opeens aan de tattoos, daarna lekker naar huis en relaxen!

Ook de preek van thuis sprak aan, de zondige vrouw had niks meer over van zichzelf, maar was bij Jezus, de Farizeeer dacht heel veel te hebben... en de boodschap klonk dat de Heere Jezus nog steeds zondaars aan wil nemen!

De laatste schooldagen zijn ook aangebroken, niet zoveel bijzonders te vermelden eigenlijk, vanavond ga ik uit eten met 2 leerkrachten en morgen is mijn laatste dagje op school, want donderdag is er een vrije dag wegens volle maan.

Vrijdagmorgen hoop ik om 07.40 uur te gaan vliegen, ik moet 5 uur (!) van tevoren aanwezig zijn... dat wordt dus heel vroeg, voor jullie is het dan zelfs nog donderdag... dat wordt dus weg van Kavitha, weg van die familie, weg van de kinders, weg van de school, weg van de leraren, weg van de warme zon, weg van ZOA, oftewel: ik laat dit allemaal achter en dat vind ik echt BALEN!

Ik hoop en bid of alles goed mag gaan, dat ik veilig thuis mag komen, bidden jullie mee?

Heel veel liefs,

Jeanine

Sterretjes en een puik verjaardag!

We mochten 2016 omwisselen voor 2017, maar toch heb ik nog wel even wat te vertellen over 2016! Wat is er weer veel gebeurd, wat ik toch niet kan laten om even te vertellen.

Laten we beginnen bij zaterdag 31 december, de allerlaatste dag in het kindertehuis. Helaas moest ik een wat mindere mededeling doen, wat overigens goed werd opgepikt door de nonnen. Daarna heb ik enorm genoten van al de kinderen om me heen. Lekker met ál het speelgoed gespeeld, torens gebouwd, barbies en gewone poppen in elkaar gezet enzovoorts, enzovoorts. Gewoon heerlijk! Ondertussen heeft mijn vriend mijn slippers gevonden en loopt er parmantig wat stappen mee, helaas staat hij telkens op zijn eigen slippers aan de achterkant, waardoor het maar 2 stappen zijn en dan prompt weer op de grond zit. Na de lunch pak ik mijn laptop weer tevoorschijn om even wat voor mijn onderzoek te doen, al gauw komt het 8-jarige meisje naar me toe en wil ze foto’s kijken. Ondertussen probeert ze haar Engels uit en vraagt hoe oud ik ben. Tsja… nu nog 20, maar morgen 21. Grote verbazing is af te lezen bij haar. Ze roept het naar alle vrouwen die op dat moment aanwezig zijn: “Tomorrow aunty’s birthday!” Daarna pakt ze de appel, die ze heeft gekregen van haar nieuwe, Duitse mammie en ze geeft een deel aan mij. Als een cadeautje. Heerlijk, samen gaan we onder het genot van een appel de foto’s bekijken.

Dan komt het moment van afscheid nemen. De kinderen hebben net een cadeautje gehad van mensen die op bezoek waren, dus er is weinig oog voor mij, wat natuurlijk goed uitkomt. Ik bedoel: dan gaan ze sowieso niet huilen of iets dergelijks! Het meisje moet nogmaals zeggen dat ik jarig ben, tegen de non dit keer. En dan gebeurt het dat alle kinderen om mij heen komen staan en ze hard: “Happy birthday” zingen, vervolgens op dezelfde wijs: “May God bless you”. Nou de beste wens die je maar kan hebben. Dan word ik toch uitgebreid gezoend en uitgezwaaid! Het klinkt nog lang na: “Bye! Bye!”

Op naar huis voor een douche, dat is namelijk elke keer hard nodig. Want op mijn legging zitten de meest vieze vlekken en dan voel je jezelf ook niet echt fris. Daarna hup in een Tuktuk, want ik ben uitgenodigd door de schoonmoeder van Kavitha voor een diner. Als ik aankom word ik hartelijk ontvangen, met mixed fruit juice en heerlijk gesprekken over álle dingen, met de verloofde en zijn broer. Het wordt echt enorm gezellig! Het eten is zo lekker! Natuurlijk moet er ook vuurwerk afgestoken worden, dus de sterretjes gaan aan en een soort van grondbloemen worden afgestoken. Daarna word ik naar de kerk gebracht, voor de eindejaarsdienst. Het wordt een mooie dienst, wel wat luid, maar ach. Na de dienst (rond 00.15 uur) vertelt een meisje dat ze nu eindelijk jarig is, dat is ‘toevallig’, ik ook! Grappig om te horen en het gaat ook aan Mohammed, die me thuis zou brengen, niet voorbij. “It’s a special day, right?” Hmm… ik probeer nog te zeggen dat ik wel kan lopen naar huis, want speciale aandacht is niets voor mij, maar ik ben te laat. De oudere pastor zingt voluit de eerste twee regels van “Happy Birthday”, daarna feliciteert hij me hartelijk en vraagt of hij voor mij mag bidden. Midden op straat wordt er een gebed vanuit ons beider hart opgezonden, iets aparts wat wij niet zo snel zouden doen, maar wat een mooie ervaring was.

Rond een uur of 1 kom ik thuis en krijg ik van het koppel een hand met de beste wensen. Daarna naar boven, wat filmpjes opnemen voor thuis. Hoewel het bij jullie nog geen nieuwjaar was, was het voor mij wel al zover. En er waren zelfs mensen die op Sri Lankaanse tijd 12 uur, mij een berichtje stuurden. Haha, mama was iets te vroeg, maar ach dat geeft ook niet. Het is wel heel naar om van de familie een fijne verjaardag gewenst te krijgen, normaal ben ik altijd thuis. Dat was even niet zo heel makkelijk. En ik heb hele stoere broers, maar de smileys laten zien dat ze het toch ook wel gek vinden. Ik besef steeds meer dat ik heus ook van jullie hou hoor ;)

Dan maar naar bed en slapen. Het is niet zo’n lange nacht, want het is zondag en op zondag ga ik altijd naar de kerk, dus deze keer ook. Tijdens het ontbijt schiet het bij de man van het ZOA kantoor te binnen dat ik jarig ben en krijg ik een hand en twee zoenen van zijn vrouw, daarna krijg ik twee CD’s. Ondertussen heb ik dus een stoel in feeststemming gebracht, met kaarten uit mijn boek van de vrienden en een slinger die Pethra heeft gemaakt. Én met chocolaatjes die ik heb gehad van Kavitha, zó lekker J

Na de kerk, wat overigens dezelfde preek was, ga ik naar huis om even te Skypen met pap en mam. Ze hebben een cadeautje, maar ze hebben het nog niet laten zien. Ik krijg allemaal filmpjes met mijn kamer erop. Wauw, twee nieuwe boekenkasten! Heerlijk, want ik heb enorm veel boeken en vooral veel rommel… dat weten ook pap en mam nu. De jongens hebben nog geen cadeautje, want ik ben nog ‘lang’ niet thuis, groot gelijk! Ook krijg ik een fotoboekje met foto’s van tante Jacqueline en mij, heel mooi om te krijgen!

Na een beetje hangen, ga ik me weer klaarmaken om naar Kavitha te gaan. Vanavond ben ik weer uitgenodigd. En als ik binnenkom zie ik de slingers en de ballonnen al hangen! Wat SUPER leuk! “It was a big surprise, thank you so much! I really liked it!” Jaja, ondertussen weten ze van het bestaan van de blog, dus die wordt gelezen! We hebben het heel goed naar ons zin, er komt ook nog een buurjongen bij, het zwarte schaap. Hij krijgt heel wat voor de kiezen. Het is vooral heel lollig! Ik hoop niet dat hij dacht dat ik hem uitlachte, maar ik moest soms zo hard lachen om zijn ideeën over bijvoorbeeld een vrouw of over zijn manier van het vieren van de jaarwisseling. We hebben weer hele gesprekken over Nederland, over aanslagen, over het afwateringssysteem enzovoorts.

Maar dan begint mijn buik een beetje te rommelen, maar dat komt vast doordat ik nog niet echt veel heb gegeten, denk ik. Maar na twee bananen, is het niet over. En nu net met Hoppers, wat toch wel een van de favoriete maaltijden is… Ik kan er maar eentje op en een stukje kip gaat ook maar net. Ik voel me zo naar, dat iedereen me aankijkt of het wel echt goed gaat. Toch maar de badkamer gebruiken. Schaamtevol kom ik terug, na hevig overgeven, want dat is echt niet netjes. Ik vind het eten zo ontzettend lekker en dan toch overgeven. Gelukkig zakt de buikpijn een beetje en wordt de taart binnengebracht. Met kaarsjes en met “Happy Birthday Jeanie…” Zo leuk, weer zo’n enorme verrassing! Er wordt gezongen, geklapt, een wens gedaan en een stuk taart gegeten. Helaas was dat ook al teveel. Na een kopje groene thee, word ik weer heel naar en verdwijn ik weer de badkamer in. De tweede keer… Ik geef dan toch maar aan dat ik moest overgeven, er worden redenen bedacht hoe dat komt, maar ik weet het gewoon echt niet. Toch moet ik beloven altijd een lunch te eten en niet op koekjes te leven.. Daarna moet ik beloven dat ik nog eens terug kom, voor ik wegga! Dat doe ik maar al te graag! Bepakt met twee maaltijden en drie stukjes taart voor thuis, gaan we weer naar huis.

Thuis doe ik de spullen in de koelkast en verdwijn ik weer naar de wc. Helaas is het nog niet over, maar ik probeer zo snel mogelijk te gaan slapen. Wat een drama, ondertussen drie keer ziekerig geweest, ik ben thuis echt zelden ziek. Maar ik kan me vorig jaar herinneren, dat we een cadeautje gingen halen, dat ik met een emmer in de auto zat. Bah…

Gelukkig gaat het nu wel weer wat beter. Morgen weer naar school! Leuk vooruitzicht! Dan moet ik een presentatie houden voor alle leerkrachten.

Ik wil jullie bedanken voor alle felicitaties, de beste wensen op de app, maar ook op deze blog. Heel leuk om ook van jullie, meneer en mevrouw Timmerman, toch mijn jaarlijkse felicitatie te ontvangen! Dat kon nu niet bij het uitlopen van de kerk! En het mailtje en appje van de opa’s en oma’s deden ook heel goed!

Ik wens jullie het allerbeste toe in 2017. Vooral wens ik jullie toe dat 2017 het jaar wordt van Gods welbehagen, dat we Hem mogen dienen en vrezen, als volgers van de Heere Jezus! Dat is wat we allemaal nodig hebben.

Nog maar 1 week en 4 dagen, dan zie ik een groot gedeelte weer!

Veel liefs en twee plakkerige zoenen,

Jeanine

After Christmas

Mijn andere vakantieverhalen zie je op foto’s, het was een heerlijke vakantie! We hebben allebei enorm genoten!

Kerst is voorbij of toch niet? Ik hoop dat jullie allemaal goede en gezegende dagen hebben mogen beleven. En dat het niet alleen maar uiterlijk is geweest, maar dat we ook mogen weten dat de Heere Jezus in ons hart geboren mocht worden, zoals dat op het Zondagsschool kerstfeest ook werd verteld.

Voor mij was het mijn eerste Kerst zonder mijn ouders, zonder mijn broers en schoonzussen. Gelukkig waren de vrienden en vriendinnen zo gezellig om even te Skypen. Zaterdagnacht stond de wekker om 2 uur, oef… dat is echt niet lekker dus ik stuur al dat ik er toch van af zie, maar nee, ze zitten te wachten. Heerlijk om ze allemaal eventjes te zien!

Zondagmorgen is het een drukte van belang, terwijl ik over straat loop richting de kerk, klinkt er zo af en toe een geroep: Merry Christmas! Dat maak je in Nederland toch eigenlijk niet mee. Er worden weer heel wat zoenen verzameld. Tijdens de dienst is het heel druk. Wat maakt deze Kerst nu verschillend van het wereldse kerst? Dat is het onderwerp van de preek. Hebben we de Heere Jezus mogen ontvangen in ons duistere hart?

Na de kerk, word ik opgewacht door Kavitha. Door de drukte heb ik haar niet kunnen vinden voor de dienst. De een na de ander komt een hand geven. Ik ben uitgenodigd voor een lunch bij Kavitha thuis, super leuk! Maar het eten moet nog even gehaald worden en dus moeten we eerst langs het huis van de verloofde van Kavitha. Super spannend, ik bedoel: ik heb nu zoveel over hem en zijn moeder gehoord en dan is dit de eerste keer dat ik hem echt zie. Het wordt heel gezellig en ik kreeg krentenbrood met boter. SUPER LEKKER! Daarna stappen we met alle benodigdheden in de Tuktuk op weg naar Kavitha’s moeder. De lunch bestaat uit iets Pakistaans: rijst met kip en cashewnoten en allerlei soorten ‘sausjes’. Na de lunch geef ik Kavitha, haar moeder, haar broer en schoonzus en haar neefje een klein cadeautje. Volgens mij heb ik dat nog nooit gedaan met Kerst. Ik krijg oorbellen van Kavitha, hele mooie!

Als ik naar huis ga in de Tuktuk, krijgen we een soort van aanrijding met een lesauto. Er wordt niet gestopt om een schadeformulier in te vullen, ze gaan gewoon lekker door en ik zit lichtelijk verbaasd om me heen te kijken. Nou dat meisje weet in ieder geval hoe het voelt. Thuis gekomen ga ik lekker een poosje Skypen met pap en mam, uiteindelijk vooral met mam, want pap kan mij niet verstaan :D

Gisterenavond, dus zaterdagavond, ben ik naar mijn 6^de of 7^de Carolservice geweest, een juf had me uitgenodigd. Prompt zie ik dat de directrice meezingt in het koor. Hoe leuk! Ze stond, met haar omtrent 70 jaren, te springen dat ze me zag. Ze nodigde me uit om het Kerstdiner met hen te houden. “Dress you a bit” dat was de opdracht. Daarna ging ik trouwens uit eten met de juf van groep 1. Dat was heel gezellig!

Goed, zondagavond rond 8 uur, uiteindelijk half 9, werd ik opgehaald. Ik zat een beetje met kromme tenen in de auto. Want bewijs maar eens of iemand die al wat ouder is, nog goed kan rijden. Gelukkig gaat alles goed, op een afslag missen na. Het is me een huis waarin ik terecht kom! Geweldig groot, een echte zachte bank, een soort vijvertje onder de trap, mega grote keuken. Iedereen vindt het helemaal leuk dat ik er ook bij ben, na een poosje komen er ook wat jongere mensen. Daar kan ik het goed mee vinden, we steken wat vuurwerk af met de kinderen. Dus ik sta met sterretjes in mijn hand op de foto.

Tweede Kerstdag kennen ze hier niet, dus om 7 uur zit ik weer in de bus. Op weg naar het kindertehuis. Ik heb nog nooit zoveel blije kindertjes gezien, wat geweldig om te zien. Ik krijg van elk kind een zoen of een grote knuffel. En als ik weer weg ga, gebeurt er hetzelfde. Ze denken dat ik nu niet meer terug kom. Maar hoe leg ik dat nu eens uit met handen en voeten? Dat wordt wat zaterdag, als ik echt afscheid moet nemen…

Ik ga wat vroeger naar huis, want ik wil graag naar de kerkdienst thuis luisteren. Na de kerkdienst Skype ik met Pethra en Rick. Heerlijk om ze weer eventjes te zien! En even lekker kletsen over álles, is toch heerlijk.

Dan begint het Kerstfeest van de zondagsschool. Half 3 zit ik klaar om te luisteren. Wat gek om het helemaal hier te horen, maar wat gaat het goed! Ik ben trots op alle kinderen en op de juffen die allebei zo mooi kunnen vertellen! Er wordt ook aan mij gedacht, vooraf en in het gebed. Dat doet heel goed, omdat je toch een hele andere Kerst hebt gehad dan anders.. Ik moet zeggen: het gaat heel goed hoor, ik red me prima, maar als je ziet dat er lekker gegourmet wordt, tjsa… dan kan ik alleen maar zeggen: dat doen we snel nog eens!

Na het kerstfeest heb ik geskypt met mijn trouwe vrienden in Veenendaal. Jorrit en Marieke hebben heel wat te vertellen, maar ik nog meer. Gewoon gezelligheid!

Zoals je leest is het dus vooral de techniek die het mogelijk maakt om met thuis contact te hebben, wat ik ontzettend leuk vind en vooral heel fijn vind!

We zijn nu nog een weekje in Prem Nivasa. Wat heel gezellig is, ik kwam binnen en kreeg van alle drie de ‘juffen’ een knuffel. Ik kreeg zelfs een armbandje, omdat ze me zo leuk vinden. Dat is toch positief. Daarnaast worden de kinderen heerlijk geknuffeld, hebben we leuk gespeeld met al het speelgoed en wordt er weer eten gegeven. Oh ja een grappig feitje, er is hier ook een Australiër, ik kan haar vooral niet verstaan, maar goed, dat terzijde. Na een paar keer: “He?” “I am sorry?” “What did you say?” vertelt ze dat ze is gebeten door een van de kinderen, dat ze zelfs naar de dokter was. Ik word gelijk een beetje bang, maar ach ondertussen weet ik ook wel hoe ik de kinderen een beetje om kan krijgen. Gewoon tellen tot 3 of 10 in het Engels en dan heel snel een grote hap naar binnen duwen. Daarin hebben ze de grootste plezier en ze eten dan een beetje door.

Heel anders dus dan ik gewend ben en dan komt zaterdag het moment dat we het oude met het nieuwe jaar verwisselen. Wat hier in de kerk wordt gedaan, dus ik zit op dat tijdstip in de kerk. Het wordt vast weer heel anders dan thuis. Geen oliebollen en appelflappen, maar vooral geen goede gesprekken zoals we vorig jaar hadden ’s avonds laat.. En mijn verjaardag op die dag natuurlijk. Ik heb het maar niet tegen iedereen gezegd, sommigen kunnen gewoon geen cadeautje kopen ofzo en dan ben ik bang dat ze dat dan toch doen.

Ik wens jullie in ieder geval een hele goede jaarwisseling toe! Voor sommigen zal het moeilijk zijn en dat heb ik misschien zelf ook wel een beetje. Er is in 2016 heel veel gebeurd. Op het gebied met vrienden, reizen, maar vooral in verband met het overlijden van tante Jacq. We hebben zekerheid, maar het was voor ons vooral een oproep! Ik hoop dat het verder mag uitwerken, ook bij mensen die het eigenlijk niet helemaal willen.

Gods zegen toegewenst in 2017!

“Wat de toekomst brengen moge, mij geleid’ des Heeren hand!”

Nog maar een paar weekjes en dan kan ik jullie weer opzoeken!

Liefs Jeanien

Trouwens heel leuk om te lezen, dat er mensen in de kerk zijn die mij ook volgen! Super!

Sporten in de bus

Dinsdag 20 december

7 uur aan het ontbijt in Kandy, we krijgen een omelet met ui, paprika en tomaat. Daarna stappen we weer in een Tuktuk die ons naar de trein brengt. Na een poosje wachten bedenken we ons en gaan we met de bus, die schijnt sneller op de plaats te zijn dan de trein. Verwonderlijk he?! Ik ben heel blij dat Kavitha voorop loopt, want iedereen komt vragen waar we naar toe gaan, wat we gaan doen, of we een lift willen enzovoorts.

Het duurt een tijdje voor de bus gaat rijden en al gauw merken we dat we op tijd zijn ingestapt. Want wat een mensenmenigte. Ondertussen voel ik bij mijn zitgedeelte wat, ik kijk in mijn ooghoeken en ‘zie’ een smaller figuur, dus die zal wel met zijn voeten tussen de zit en de rug zitten. Ik vind het allemaal wel prima, maar op een gegeven moment, na een uur ofzo, wordt het toch wel echt vervelend. Ik kijk nu eens goed achterom, wat zie ik? Heels geen jonger figuur, maar een oudere man die ‘slaapt’ maar dus ondertussen met zijn hand op mijn stoel bezig is. BAH! Heel snel kijk ik Kavitha aan om me te helpen, die gaat me daar een partij boos kijken. Daar word je bang van! Het boeit de man niks, maar ondertussen trekt ie zijn hand weer terug. Bizar he, zulke dingen gebeuren vaker in het openbaar vervoer, zo vertelt Kavitha me, niet alleen bij buitenlanders ook bij locals. Cultuurverschillen zijn soms groot...

We komen na een prachtige rit aan bij de bestemming. Ontzettend veel groen is er te zien, veel theeplantages, mooie bomen enzovoorts. Maar wat we ook merken is dat het koud is hier. (15 graden moet je nu lezen) Het valt dus wel mee, maar bij Kavitha gaan de rillingen over haar hele lichaam. Ik moet zeggen dat ik ondertussen ook een vestje aantrek, ik denk dat ik aan de warmte gewend raak. We zijn van plannen veranderd en gaan vandaag naar een boerderij. Gewoon omdat het in Nederland heel normaal is en hier juist heel bijzonder. We stappen in een driewieler en komen aan bij een immense boerderij.

Ik voel me net als vroeger, in Junne. Koeien aaien, geiten knuffelen enzovoorts. We maken wat foto’s met de geiten en de koeien, ondertussen vragen we ons af of er wat mis is met sommige koeien of dat ze liggen te slapen. Het is voor ons een raadsel. Tot slot komen de koeien langslopen. Mijn vriendin wordt ietwat benauwd, maar ik wil het hoe dan ook filmen. Want wij liepen vroeger ook als vijf kinderen met parmantige laarsjes, achter de koeien aan, het kon ons niks schelen of we vies werden of niet. Ondertussen sta ik dus te filmen, maar een van de koeien bedenkt zich en geeft een lik aan mijn camera, die om mijn nek hangt. Kavitha is dan heel snel en rent een stukje van de koeien vandaan. Ik maar lachen natuurlijk, zoals altijd.

De theeplantage gaan morgen maar bezoeken! Daar is het nu te laat voor, want in de bergen, waar we nu dus zitten is het echt snel donker. Na het eten zien we prachtige sterren. Ik ga een poosje op het dak van het hotel zitten, terwijl Kavitha lekker doucht. Als ik terug kom, ligt ze helemaal ingewikkeld in de deken, ohoh, hoe koud heeft ze het wel niet gehad in Nederland toen ze hier was?

De lamp gaat lekker vroeg uit!

Woensdag21 december 2016

Rond een uur of half 9 zitten we weer in de tuktuk. Op naar de theeplantages, wat voor deze voertuigen niet heel makkelijk is, de heuvel op gaat zo traag dat er drie keer geschakeld moet worden. En soms denk je: oei, komt die wel echt boven? Maar deze chauffeur is ervaren genoeg en zet ons er bij de theefabriek uit. We zijn bepakt en bezakt, maar we vertrouwen de man ondertussen wel dat hij onze spullen goed bewaard in zijn groene, muziekachtige driewieler.

We krijgen een rondleiding van een kwartiertje ongeveer, over hoe theebladeren worden geplukt, hoe het wordt gedroogd enzovoorts. Heel interessant! Ik wist bijvoorbeeld niet dat green tea en black tea gewoon van dezelfde plant af komen! We maken wat foto’s op de vlonder, waar je echt op een prachtig stuk gebied uitkijkt! Zulke dingen moeten vastgelegd worden.

Daarna gaan we terug, want er wordt ons verteld dat het naar Yala wel 8 uur rijden is. Mensenkinders, dat is me een partij lang! Maar Kavtitha weet inmiddels wat ze moet doen, ze vraagt het eerst aan drie personen en dan heeft ze ongeveer de gemiddelde uitleg te pakken. We stappen in een bus, wat behoorlijk krap is. Ik zit met mijn tassen overal en nergens, mijn benen zitten in een kronkel omdat ze te lang zijn. Na een uur, komt de conducteur zeggen dat we nu in een andere bus moeten, die rechtstreeks gaat. Top!

Zou je denken… deze bus zit stampvol. Ik sta op het trappetje, me heeel goed vast te houden. Bang dat ik van dat trappetje afval. Er worden flinke haarspeldbochten genomen en op een gegeven moment moeten er weer mensen uit. Gelukkig is er dan een plaatsje om te staan in de bus. Ach we moeten het niet zien als een belemmering, maar gewoon als een gratis, drie uur durende, sportschooloefening. Hoppa, die is in de pocket! Gelukkig kan Kavitha na een poosje gaan zitten, want ze heeft last van opkomende hoofdpijn, nu moet je weten dat ze nooit zelf als eerste gaat zitten of iets dergelijks. Maar ze voelt zich zo naar, dat ze dat plekje gewoon kan krijgen!

Het gaat in deze bus soms ietwat inefficiënt: de man wil zijn geld natuurlijk binnen slepen en moet dan door het paadje van 50 centimeter lopen, waar twee rijen mensen in staan. Totaal niet handig, maar op een gegeven moment werkt dat dan ook gewoon op je lachspieren. Tijdens de rit krijg ik soms de kans om naar buiten te kijken. Bizar hoe hoog we zitten en hoe niet beschermd we zijn. Ik hoop dat de bus netjes en voorzichtig rijdt, want die stenenblokken houden een bus niet tegen. Sterker nog, daar rijdt die zonder slag of stoot zo overheen. Gelukkig kan de bestuurder heel goed sturen. En na 2 uurtjes staan, krijg ik ook de gelegenheid om te zitten! We zullen morgen merken wat voor spierpijnen er zijn ;)

Ik kan nu wel zeggen dat ik het heerlijk vind om te reizen! Wat een prachtland is Sri Lanka. De natuur is zo heerlijk mooi! Zo groen en het ruikt zo heerlijk fris! Soms maak je vergelijkingen zoals: in Spanje hadden de Opels niet zoveel power als de bus, maar misschien zijn deze bergen hoger? In Luxemburg is het ook zo heerlijk groen en ruikt het ook naar frisheid, maar daar leven niet zomaar apen overal. In Nederland heb je ook van die smalle fietspaadjes door de bossen, zoals sommige wegen hier zijn, maar dan heb je meestal maar te maken met een heuveltje. Het is gewoon onbeschrijfelijk mooi en het is gewoon waar dat de Schepper dit allemaal uit Zijn hand heeft laten voortkomen! We kunnen God kennen uit Zijn Woord, maar ook zeker uit Zijn natuur! Wat is het mooi om daarvan te kunnen genieten!

Natuurlijk ben ik wel een klein beetje aan het aftellen eigenlijk, vrijdag nog maar 3 weken. Ik geniet enorm hoor, maar thuis zijn met familie en vrienden lijkt me ook wel weer leuk! Tien weken is lang zat ;) We gaan er nog wat van maken deze laatste weekjes!

Liefs vanuit een super warme stad :) Foto’s volgen later!

Blote voeten en wat duizeligheid

Wat is het naar om je beroerd te voelen. Gezellige start zal je denken, maar het is werkelijk waar. Zondag was ik ziek: koorts, hoofdpijn (en niet te zuinig) en opgezette klieren. En dan ga je dus aan je eigen bed denken, aan je normale omgeving en dan wil je totaal niet nadenken over verhuizen naar een andere kamer. Ach de man wilde me met alles helpen, dus hij bracht me een fles ijskoud water, wat heel goed was! Mijn gebed werd verhoord, want ik wil perse op vakantie. Deze week maken we een trip en dan moet ik beter zijn! Gelukkig mocht ik maandag wakker worden zonder koorts en de hoofdpijn kon nog bestreden worden. Die klieren, tsja, ze heten zoals ze doen.

Maandagmorgen word ik lekker vroeg wakker. 6 uur. Heerlijk. Nou eerst maar eens kijken hoe ik al mijn kleding en andere zaken voor deze week in een tas krijg en hoe ik ooit al mijn andere zooi netjes onder het bed krijg. Tegelijkertijd wacht ik op de douche. Maar die blijft akelig lang dicht. Ik ben ondertussen al 3 keer wezen luisteren, ik meen elke keer wat te horen. Maar een uur lang douchen lijkt me hier niet echt normaal. Dan ontdek ik dat de knip gewoon op de deur zit J Hahaha, nou ik kan douchen: ijskoud, maar goed.

Ik had aan Kavitha gevraagd of we alsjeblieft wat later weg konden, zodat ik zeker wist dat ik genoeg had geslapen omdat ik me niet goed voelde. Dus kwam de Tuktuk voorrijden om tien voor tien en zaten we om half 11 in heerlijke treinstoelen. De treinrit was ten einde om 2 uur, maar wat een prachtige natuur heeft Sri Lanka. Echt geweldig! Op een gegeven moment was er zo’n moment die je altijd in filmpjes ziet, waar je zo in de diepe vallei kan kijken. We zitten op 467 meter hoogte!

Aangekomen in het guesthouse zit de gastheer onderuit gezakt en met zijn benen op een tafel te wachten. Hij was niet heel blij ons te zien en was dus ook niet erg aardig naar Kavitha. Tsja, we waren ook wat later dan gepland. Vervolgens geeft die allemaal rare tips: we kunnen lopen naar het stadscentrum, wat eigenlijk 15 minuten met de Tuktuk was en voor de tuin was het al te laat, want die was gesloten. Niet dus! Wij hebben de prachtige tuin bekeken. We hebben heerlijk tussen allerlei soorten planten, bloemen, bomen gelopen. Ik heb ontdekt dat Kavitha niet zo goed kan kaartlezen, wat uiteindelijk op onze lachspieren werkt. Daarnaast lachen we ons naar om de jongen van zondag, dat is een tussendoor verhaaltje: Vrijdagavond was er een speciaal diner voor de jeugd van de kerk. We gingen daar heen en we moesten ons een beetje mengen. Nou de een na de ander komt een hand geven. Een jongen ziet zijn kans: hi, what’s your name? Ik vertel hoe ik heet en ik krijg spontaan twee zoenen. Beetje plakkerig, dat is wat ik voel. Ik ben vooral verbaasd. Na afloop maken Kavitha en ik even hele leuke foto’s. Maar de jongen heeft al gauw genoeg door dat ik weg ga. Hoppa, weer twee zoenen te pakken. Hahaha, met dat ik dit schrijf, lig ik weer dubbel. Want op zondag ging het precies zo, meneer stond bij de deur. Twee plakkerige wangen kwamen tegen me aan. Sorry jongen, ik weet je naam niet… Kavitha zegt tot slot: ik denk dat hij je leuk vindt, hij moest er vrijdag ook zeker van zijn om je even gedag te zeggen ;) Gelukkig kunnen wij hier ontzettend hard om lachen! Echt super grappig!

Goed ondertussen halen we allemaal dat soort onderwerpen open, we praten over liefde, over vriendschappen, over familie, over van alles tijdens het wandelen. We kunnen heerlijk lachen, dat is een feit! Ooh ja, een klein ander feitje: ik mag een tientje betalen voor zoiets, en Kavitha hoeft maar 40 cent te betalen. Het gemiddelde is dan een mooi prijsje!

Daarna gaan we naar een tempel. Slippertjes uit en op de blote voeten een tour door de tempel. Heerlijk, het regent al een poosje, dus mijn rok wordt aardig nat. Maar binnen gaat het helemaal goed. In deze tempel wordt de tand van Buddha bewaard en die kunnen we zien! Nou dat laten we niet aan ons voorbij gaan. We wachten een poosje, maar wat een ramp: drukte, warmte en niet veel eten en drinken leidt tot duizeligheid, een moment van vlekken enzovoorts. Gelukkig ben ik er dit keer wel vroeg genoeg bij en drink ik mijn fles. Daarna zie ik de ‘tand’ die in een prachtige zilveren ding zit. Leuk om een keer mee te maken, toch kan ik wel zeggen dat ik dan blij ben met het ware geloof!

Een suikerboost heb ik nodig, dus vraag ik of we ergens kunnen eten waar ze cola hebben. Waar belanden we? KFC. We genieten ervan!

Dat was zo’n beetje ons dagje. Kijk eventjes de foto’s, want daar zie je denk ik meer dan dat ik in woorden kan uitleggen! Ondertussen gaat het gewoon weer helemaal goed hoor, dus maak je geen zorgen!

Liefs vanuit Kandy,

Kavitha en Jeanine!

Ps... mijn foto's laden helaas niet, alleen de telefoonfoto's, de camerafoto's zijn te groot denk ik...

Wat kennis over Jeanine in Sri Lanka

Er zijn alweer wat dagen voorbij gevlogen, waarin ik verschillende dingen heb meegemaakt en vandaar wat wist- je – datjes of zo u wil wist- u – datjes.

Wist je dat…

• Jeanine zondag, tot uiterste bezorgdheid bij moeders, een kerkdienst ’s avonds heb meegemaakt, waarbij een musical over het Kerstfeit te zien was. Normaal gesproken doe ik dat niet op zondag, maar ik vind het heel lastig om uitnodigingen van juffen af te slaan. Gelukkig was ook hierna nog een kort preekje, dus vandaar dat het wat langer duurde, sorry mam!
• Jeanine inmiddels heel goed kan koken, dat ze zelfs mensen durft uit te nodigen voor een diner. Kavitha en d’r moeder vonden het heerlijk!
• Gemiddelde snelheid van een auto 17 km/uur.
• Mensen altijd het bruine duimpje gebruiken bij Whatsapp als ze een berichtje sturen?
• De mensen behoorlijk klein zijn, dus ik moet vaak bukken voor een leuke foto. Anderzijds wordt mij gevraagd om iets van de bovenste plank te pakken in de winkel…
• Kinderen van Prem Nivasa inmiddels weten hoe ze moeten communiceren met een Nederlander die totaal niks verstaat van het Singalees
• Jeanine aan het werk wordt gezet door een doof-stomme mevrouw die duidelijk laat weten wat ik moet doen met de bezem, het doekje en de mop.
• Jeanine intussen ook heel erg goed kan schoonmaken, voor anderen. * Sorry mam, ik denk niet dat mijn kamer elke keer zo grondig wordt gedaan als de vloer in Prem Nivasa elke dag…
• Jeanine intussen heeft gezien dat adopteren van kinderen twee kanten heeft. Een meisje heeft constant gehuild terwijl haar nieuwe moeder op bezoek kwam, voor de moeder ook niet fijn. Maar dat er ook een meisje van 8 heel gelukkig naar mij toekwam om haar nieuwe, Duitse, dad and mum, voor te stellen!
• Er zo af en toe tranen in mijn ogen staan bij het zien van die lieve kinders, knipperen helpt dan heel erg!
• De leiding ondertussen weet dat dreigen al genoeg is, zodat ze niet hoeven te slaan. En dat ze ook heerlijk de kinderen knuffelen!
• De leiding ook wel in is voor een spelletje, zo’n spel dat Jasper ook heeft, met die trappen en slangen. Heel grappig! Ondertussen ben ik de vriendin van een van de leidinggevenden, want dat is een woordje dat ze in het Engels weet.
• Het jongetje waarvan ik schreef in de vorige blog, geen enge ziekte heeft, maar dat er kokend heet water over zijn hoofd en armen is gekomen, door een ander jochie van het tehuis. Dat hij daarom een maand in het ziekenhuis lag, maar dat de non hem elke dag heeft bezocht. Gelukkig herinnert hij haar er elke dag aan om ook de olie op zijn hoofd te doen, want daardoor gaat zijn haar weer groeien, dat wil die heel graag.
• Jeanine lichtelijk stiekem wat foto’s heeft gemaakt, die dus niet op de blog komen, maar als je ze graag wilt zien, dan kom je een keer gezellig langs om het fotoboek te bekijken. * Kleine aantekening, dat kan over een jaar zijn ;)
• Jeanine 6 uur op geen probleem vindt, maar dat ze wel moeite heeft om uit te slapen op een vrije dag, want dan is 6 uur en de Für Elisetuktuk echt niet leuk!
• Jeanine ondertussen heel relaxt in de bus zit en zowaar soms in slaap dommelt.
• Jeanine het mannenafwijsgebaar van de directrice van school nu een keer heeft gebruikt? Deze man wilde graag aan me zitten, schoof steeds verder naar me toe in de bus, begon me te aaien en kreeg toen van mij het vriendelijke, doch dringende gebaar te verdwijnen.
• Een aircoplaats heerlijke afkoeling geeft, maar dat als je steeds in een airco naar de warmte gaat, toch een soort van hoofdpijn oploopt.
• Jeanine heul voorzichtig is met paracetamollen, want je weet nooit wat er nog gaat gebeuren in die vier weken.
• Deze Hollandse dame echt als een gast wordt gezien, die dus niet mag betalen voor een lunch of diner van de leerkrachten. Gelukkig kan ik Kavitha daar wel een plezier mee doen, om gewoon te betalen.
• Hier niet moeilijk wordt gedaan over hardop bidden in een restaurant, een wauwmoment! En dat in elke winkel over Christ the King wordt gezongen.
• Jeanine volgende week toch echt een trip gaat maken door het land, ik word wel vergezeld, maar geen idee of er WiFi is, anders komt er achteraf een groot verslag!
• Dat er zaterdag wordt verhuisd naar het ZOA kantoor, dus dat ik dan een nieuw stekkie krijg voor de laatste weekjes.
• Jeanine de super valse piano ook een beetje gaat missen, want hier vonden ze mijn pianospel wel mooi (hoe vals het ook klinkt), Niek en Cor ;-)
• Jeanine vrijdagavond een diner heeft met de kerk, dus dat ik dan ga socializen met allerlei kerk mensen.
• Tijdens het schrijven van de blog het lied: ik heb u lief, mijn Nederland langskomt op Youtube?
• Jaja, morgen nog gewoon vier weekjes, gek hè, dan vlieg ik alweer terug. Gaat zo snel allemaal! En het gaat nog steeds zo enorm goed, dat ik er ook een beetje verbaasd over ben.
• Het volgende week al Kerst is, dat er hier heel veel aan gedaan wordt, moge duidelijk zijn. Verschillende diensten en verschillende decoraties en verschillende activiteiten worden er geregeld.

Nou dat waren er wat, natuurlijk heb ik nog lang niet alles gezegd, maar goed. Dat komt nog wel eens! Ik zie jullie reacties of vragen wel weer verschijnen!

Veel liefs vanuit een heerlijk warm Sri Lanka!

Een hele hoop liefde

Vrijdagochtend word ik wakker, na een gebroken nacht. Er gaan wat kriebels door mijn buik, want ik moet naar Prem Nivasa en ook al ben ik er een keertje geweest, het is allemaal anders als je het alleen moet doen. Oké, twee keer moet, maar zo kan ik het eigenlijk niet zien. Het is vrijwilligerswerk en dat vind ik echt heel tof. Alleen… ik ga met de bus. En als je in Sri Lanka bent geweest, dan weet je ook hoe het eraan toe gaat: overóvervol, rij en rempraktijken vaak ietwat extreem, de haltes worden aangegeven in Singalees of Tamil. Dat is dus wel wat. Bij mij gaat het vooral om dat overvolle, ik heb er echt een hekel aan als je platgeduwd ergens aankomt.

Nou nu niet te lang daarover, want om 7 uur moet ik bij de ‘halte’ staan. En ja hoor, daar komt buslijn 100 aan, trots laat ik de naam zien van de plaats die Kavitha me heeft gestuurd. Hij schudt wat met zijn hoofd, maar gaat niet aan de kant. Je moet weten dat ja, hier even net wat anders wordt gedaan, een soort heen en weer beweeg met je hoofd, wat dan weer net iets teveel op nee lijkt. Ik stap dan maar niet in. Er komen zo’n 10 bussen langs, maar na 7 minuten wachten komt er een buslijn 101 aan en die willen me maar al te graag in de bus hebben. Na een paar haltes, komt de conducteur met zijn flappen geld, geld vragen. Ik heb dat al klaar liggen, 30 Roepees oftewel 20 cent, voor 45 minuten, daar kun je niet voor tobben. Ik kom ook nog eens bij de goede halte aan. Maar waar moest ik ook alweer heen? Opeens een herkenningspunt: de MasterWok zit aan de overkant van de straat, dus weet ik waar ik heen moet. Ik ben verder niet heel veel bezig met eten hoor ^^

Stipt 8 uur stap ik door het hek, ik word verwelkomd door de hoofdzuster of hoofdnon. Ze stuurt me naar de wat oudere kinderen. Die worden net gedoucht en ik mag ze na het afdrogen lekker insmeren met babycream. Ik schrik een beetje van een jongetje, zijn arm is niet gezond, zijn andere hand ook niet en het zit ook op een deel van zijn hoofd, ik kan het niet zo goed beschrijven wat het precies is. Echt heel zielig om te zien, maar uiteindelijk wordt dit wel mijn grote vriend! Ondertussen praat ik wat woordjes Nederlands, zoals: “Lekker hè?” En wanneer ik klaar ben, doe ik even twee duimen omhoog. Het is toch niet heel makkelijk, niet hun taal spreken. Na deze sessie, krijgen de kinderen wat leuks in de haren en moeten ze op de bedden plaats nemen, ze krijgen namelijk van mij een plakje kaas. Nou, dat is genieten. Zelfs de twee kleinsten krijgen. Er komen wat andere mensen in en uit, ze doen wat zingen en dansen en vervolgens krijgen ze iets van nootjes ofzo. Na deze gezelligheid gaat de CD weer op volume 35 en genieten de kinderen van gewoon zitten en liggen. Zo af en toe wordt er eentje gebeten, of geslagen, maar dat leren ze ook wel snel af.

De jongens gaan dit keer naar de kapper, althans de kapper is langsgekomen en de jongens worden geschoren. De meiden moeten naar beneden om te eten, manman, dat gaat me daar een partij moeilijk. Ik krijg een lepel in mijn hand en moet er twee gaan voeren. Met een vies gezicht doen ze de bonen in hun mond. Niet echt hun smaak, want die komen er gerust weer met dezelfde vaart uit. Na het eten, ga ik weer naar boven en zie ik dat er een zaal is waar onder andere twee minibaby’s liggen (twee met dezelfde hoeveelheid haar als Noa, Carien!), volgens mij zijn het newbornbaby’s . Wauw… ik vraag of ik binnen mag komen en of ik mag helpen. Let op: met handen en voeten. Heerlijk knuffelen met baby’s en met de kleintjes! Dat zijn ze niet echt gewend, er wordt druk in het Singalees gekletst over mij, maar ik versta er toch niks van en dus ga ik lekker door. Ze lachen en komen elke keer weer een fles aan mij geven. Heerlijk!

Eenmaal thuis app ik naar mijn moeder dat de bus wel meeviel, maar dat het best wel heftig is zo’n kindertehuis. Bij de baby’s zijn 4 mensen werkzaam over 23 kleintjes, die kunnen nooit geven wat een moeder kan geven. Ik vind alle feestdagen dit keer in het buitenland al erg, zonder ouders en familie, maar deze kinderen zullen dat nooit hebben…. Tenzij ze geadopteerd worden.

Ik slaap ’s nachts heerlijk! Het was blijkbaar vermoeiend. Zaterdag stap ik met ietsjes meer zelfvertrouwen de bus in. Maar helaas zet de conducteur me er ergens uit, waar ik totaal geen idee van heb waar ik dus nu zit. Niemand weet De Soya road, totdat ik eindelijk iemand heb gevonden die Mother Teresa verstaat. Huppa hij rijdt me er wel even heen voor 100 roepees, lichtelijk verschil he! Maar ik dacht: ach, als ik er maar kom!

Hetzelfde ritueel gaat van start. Dit keer na het plakje kaas, lekker spelen met speelgoed, wat een tijd goed gaat, totdat de een het van een ander afpakt, of de een er mee gaat slaan enzo. Eén van de werksters pakt haar groene plastic staaf en gaat daarmee achter een jochie aan. Ik wil nog zeggen: don’t hit, maar ik ben te laat. Waarschijnlijk normaal, maar ik kan dat niet aanzien.. sorry! Mijn grote vriend, waarvan ik geschrokken was, komt lekker op schoot zitten en na een poosje zit ik wijdbeens met dit jochie ertussen en heeft hij een heerlijk plekje. Een ander klein meisje komt naar me toegerend en wil ook dat plekje.. Vechten geblazen. Vervolgens gaat er een naast me huilen, die ik wil troosten. Het is allemaal niet makkelijk. Toch geniet ik van al de kinders en probeer ik ze zoveel mogelijk liefde te laten voelen. Knuffelen, handjes vasthouden, met me laten spelen enzovoorts. Ik moet wel even mijn bril veilig stellen, want die wordt al een aantal keren van mijn hoofd gerukt en een van de meisjes wil wel een blonde haar.. au!

Ze gaan weer eten, dit keer met z’n allen en ik help er eerst één, dan volgt al snel de volgend en na 5 minuten zit ik met 5 kinderen om me heen die geholpen willen worden. Maar hoe doe ik dat met mijn handen, zonder ze helemaal onder te kliederen. Ik moet daar echt mee oefenen hoor, want met handen rijst pakken en dan ook nog netjes in het mondje doen, is behoorlijk lastig :D Nu dat heb ik ook weer overleefd en ik denk: nu kan ik weer naar boven gaan, maar ik kan ook even helpen met opruimen. Dus krijg ik een emmer en een doekje en veeg ik de vierkanten tafels af. Daarna vraag ik om een bezem. Man, wat is dan zo’n oppervlakte groot. Al die rijstkorreltjes springen overal heen. Uiteindelijk heb ik zowat een hele maaltijd over, maar nee.. ik eet dat niet op ;)

Daarna ga ik weer even lekker kroelen met de kleintjes, wat zijn ze toch lief en schattig!

Ik vind het erg om te zien dat er zoveel kinders zijn die geen moeder hebben of om andere redenen niet bij hun moeder en vader kunnen wonen. Daarom vraag ik jullie gebed voor deze kindertjes. Dat het werk wat de nonnen en de werksters doen gezegend mag worden. Maar vooral dat het voor hen strakjes ook waarlijk Kerst mag zijn!

Ik besef steeds meer hoe rijk wij zijn, hoeveel wij hebben. Het is ongelooflijk, dat we soms klagen over van alles en nog wat. Gelukkig hebben wij een gezin waar we in zijn opgevoed, gelukkig heb ik een vader en een moeder, gelukkig kon ik gewoon naar school en heb ik heel veel.. Laten we dan tevreden zijn en laten we vooral vragen of we eeuwig rijk mogen worden of blijven!

“Heere, wat wilt u dat ik doen zal?” Ook hier in Sri Lanka…

XXX

Laat ik nog wel even zeggen dat de zusters heel goed zijn hoor voor de kinderen... maar dat het soms net wat anders gaat, is bij mij soms lastig... Maar ze hebben ook echte liefde voor de kinderen