Dinsdag 20 december

7 uur aan het ontbijt in Kandy, we krijgen een omelet met ui, paprika en tomaat. Daarna stappen we weer in een Tuktuk die ons naar de trein brengt. Na een poosje wachten bedenken we ons en gaan we met de bus, die schijnt sneller op de plaats te zijn dan de trein. Verwonderlijk he?! Ik ben heel blij dat Kavitha voorop loopt, want iedereen komt vragen waar we naar toe gaan, wat we gaan doen, of we een lift willen enzovoorts.

Het duurt een tijdje voor de bus gaat rijden en al gauw merken we dat we op tijd zijn ingestapt. Want wat een mensenmenigte. Ondertussen voel ik bij mijn zitgedeelte wat, ik kijk in mijn ooghoeken en ‘zie’ een smaller figuur, dus die zal wel met zijn voeten tussen de zit en de rug zitten. Ik vind het allemaal wel prima, maar op een gegeven moment, na een uur ofzo, wordt het toch wel echt vervelend. Ik kijk nu eens goed achterom, wat zie ik? Heels geen jonger figuur, maar een oudere man die ‘slaapt’ maar dus ondertussen met zijn hand op mijn stoel bezig is. BAH! Heel snel kijk ik Kavitha aan om me te helpen, die gaat me daar een partij boos kijken. Daar word je bang van! Het boeit de man niks, maar ondertussen trekt ie zijn hand weer terug. Bizar he, zulke dingen gebeuren vaker in het openbaar vervoer, zo vertelt Kavitha me, niet alleen bij buitenlanders ook bij locals. Cultuurverschillen zijn soms groot...

We komen na een prachtige rit aan bij de bestemming. Ontzettend veel groen is er te zien, veel theeplantages, mooie bomen enzovoorts. Maar wat we ook merken is dat het koud is hier. (15 graden moet je nu lezen) Het valt dus wel mee, maar bij Kavitha gaan de rillingen over haar hele lichaam. Ik moet zeggen dat ik ondertussen ook een vestje aantrek, ik denk dat ik aan de warmte gewend raak. We zijn van plannen veranderd en gaan vandaag naar een boerderij. Gewoon omdat het in Nederland heel normaal is en hier juist heel bijzonder. We stappen in een driewieler en komen aan bij een immense boerderij.

Ik voel me net als vroeger, in Junne. Koeien aaien, geiten knuffelen enzovoorts. We maken wat foto’s met de geiten en de koeien, ondertussen vragen we ons af of er wat mis is met sommige koeien of dat ze liggen te slapen. Het is voor ons een raadsel. Tot slot komen de koeien langslopen. Mijn vriendin wordt ietwat benauwd, maar ik wil het hoe dan ook filmen. Want wij liepen vroeger ook als vijf kinderen met parmantige laarsjes, achter de koeien aan, het kon ons niks schelen of we vies werden of niet. Ondertussen sta ik dus te filmen, maar een van de koeien bedenkt zich en geeft een lik aan mijn camera, die om mijn nek hangt. Kavitha is dan heel snel en rent een stukje van de koeien vandaan. Ik maar lachen natuurlijk, zoals altijd.

De theeplantage gaan morgen maar bezoeken! Daar is het nu te laat voor, want in de bergen, waar we nu dus zitten is het echt snel donker. Na het eten zien we prachtige sterren. Ik ga een poosje op het dak van het hotel zitten, terwijl Kavitha lekker doucht. Als ik terug kom, ligt ze helemaal ingewikkeld in de deken, ohoh, hoe koud heeft ze het wel niet gehad in Nederland toen ze hier was?

De lamp gaat lekker vroeg uit!

Woensdag21 december 2016

Rond een uur of half 9 zitten we weer in de tuktuk. Op naar de theeplantages, wat voor deze voertuigen niet heel makkelijk is, de heuvel op gaat zo traag dat er drie keer geschakeld moet worden. En soms denk je: oei, komt die wel echt boven? Maar deze chauffeur is ervaren genoeg en zet ons er bij de theefabriek uit. We zijn bepakt en bezakt, maar we vertrouwen de man ondertussen wel dat hij onze spullen goed bewaard in zijn groene, muziekachtige driewieler.

We krijgen een rondleiding van een kwartiertje ongeveer, over hoe theebladeren worden geplukt, hoe het wordt gedroogd enzovoorts. Heel interessant! Ik wist bijvoorbeeld niet dat green tea en black tea gewoon van dezelfde plant af komen! We maken wat foto’s op de vlonder, waar je echt op een prachtig stuk gebied uitkijkt! Zulke dingen moeten vastgelegd worden.

Daarna gaan we terug, want er wordt ons verteld dat het naar Yala wel 8 uur rijden is. Mensenkinders, dat is me een partij lang! Maar Kavtitha weet inmiddels wat ze moet doen, ze vraagt het eerst aan drie personen en dan heeft ze ongeveer de gemiddelde uitleg te pakken. We stappen in een bus, wat behoorlijk krap is. Ik zit met mijn tassen overal en nergens, mijn benen zitten in een kronkel omdat ze te lang zijn. Na een uur, komt de conducteur zeggen dat we nu in een andere bus moeten, die rechtstreeks gaat. Top!

Zou je denken… deze bus zit stampvol. Ik sta op het trappetje, me heeel goed vast te houden. Bang dat ik van dat trappetje afval. Er worden flinke haarspeldbochten genomen en op een gegeven moment moeten er weer mensen uit. Gelukkig is er dan een plaatsje om te staan in de bus. Ach we moeten het niet zien als een belemmering, maar gewoon als een gratis, drie uur durende, sportschooloefening. Hoppa, die is in de pocket! Gelukkig kan Kavitha na een poosje gaan zitten, want ze heeft last van opkomende hoofdpijn, nu moet je weten dat ze nooit zelf als eerste gaat zitten of iets dergelijks. Maar ze voelt zich zo naar, dat ze dat plekje gewoon kan krijgen!

Het gaat in deze bus soms ietwat inefficiënt: de man wil zijn geld natuurlijk binnen slepen en moet dan door het paadje van 50 centimeter lopen, waar twee rijen mensen in staan. Totaal niet handig, maar op een gegeven moment werkt dat dan ook gewoon op je lachspieren. Tijdens de rit krijg ik soms de kans om naar buiten te kijken. Bizar hoe hoog we zitten en hoe niet beschermd we zijn. Ik hoop dat de bus netjes en voorzichtig rijdt, want die stenenblokken houden een bus niet tegen. Sterker nog, daar rijdt die zonder slag of stoot zo overheen. Gelukkig kan de bestuurder heel goed sturen. En na 2 uurtjes staan, krijg ik ook de gelegenheid om te zitten! We zullen morgen merken wat voor spierpijnen er zijn ;)

Ik kan nu wel zeggen dat ik het heerlijk vind om te reizen! Wat een prachtland is Sri Lanka. De natuur is zo heerlijk mooi! Zo groen en het ruikt zo heerlijk fris! Soms maak je vergelijkingen zoals: in Spanje hadden de Opels niet zoveel power als de bus, maar misschien zijn deze bergen hoger? In Luxemburg is het ook zo heerlijk groen en ruikt het ook naar frisheid, maar daar leven niet zomaar apen overal. In Nederland heb je ook van die smalle fietspaadjes door de bossen, zoals sommige wegen hier zijn, maar dan heb je meestal maar te maken met een heuveltje. Het is gewoon onbeschrijfelijk mooi en het is gewoon waar dat de Schepper dit allemaal uit Zijn hand heeft laten voortkomen! We kunnen God kennen uit Zijn Woord, maar ook zeker uit Zijn natuur! Wat is het mooi om daarvan te kunnen genieten!

Natuurlijk ben ik wel een klein beetje aan het aftellen eigenlijk, vrijdag nog maar 3 weken. Ik geniet enorm hoor, maar thuis zijn met familie en vrienden lijkt me ook wel weer leuk! Tien weken is lang zat ;) We gaan er nog wat van maken deze laatste weekjes!

Liefs vanuit een super warme stad :) Foto’s volgen later!