Heel hoog in de lucht ging ik, op reis naar Londen. Mijn reis is begonnen en het ging allemaal prima, ik was zo door de douane heen, maar tsjonge wat moet je soms ver lopen op dat grote Schiphol, maar natuurlijk ben ik op tijd. No stress allowed. Vervolgens kom ik aan op Londen, waar ik heerlijk een poos ga wachten. Ik zie bijna niemand langskomen, het is maar stilletjes. Totdat ik bedenk dat Joke mij natuurlijk nergens kan vinden als ik daar zit, dus ik loop terug, spreek iemand in het Engels aan om te vragen waar ik heen moet. Ik word van hot naar her gestuurd, maar ach, na een poosje appen met familie en vrienden heb ik er wel vermaak in en dan zie ik Joke. En nee, ze ziet mij niet, ze duikt direct het toilet in. Dan maar wachten op het toilet, tot ze uit die deur komt. En voila, daar doet ze het slot van de deur en... je had het gezicht moeten zien. Totaal verbaasd, ze had zich al ettelijke malen bedacht hoe ze mij nu eens zou kunnen vinden. Volgend avontuur, want: hoe komen we nu bij de juiste Terminal? Gewoon de bus instappen en dan zien we het wel, we staan op bij het punt waar wij denken dat we eruit moeten, maar de buschauffeur had daar andere gedachten over. Lachen geblazen. Eindelijk op Londen, zoeken we een eettent, een pizza kan er altijd in! Na een poosje wachten gaan we door naar de gate, wat een drukte! En wat een hoop verschillende mensen! Grappig genoeg konden we nog naast elkaar zitten, dat hadden we allemaal al bekeken. Na ongeveer 10 uur, misschien iets langer, komen we zo stijf als een hark aan. Door de douane, visum laten zien (waar niks van werd gezegd....) Wachten op de koffers en dan op zoek naar de taxichauffeur. "Ms. Jeanine" was op het bord gezet, hij had ons snel genoeg in de gaten. Maar man.. we komen het vliegveld uitlopen, wat een klap! Zo ontzettend warm, het zweet breekt me gelijk aan alle kanten uit. Wat wil je ook, met winterkleren aan?! Het zweet breekt niet alleen uit door de warmte, maar ook door het verkeer, wat kriskras door elkaar heen gaat. "Als je in Sri Lanka kan rijden, kan je overal rijden." Zo zei de beste man achter het stuur. We kletsen zo hier en daar wat en komen aan bij het huis. Prachtig, heerlijke kamer, lekker groot. Natuurlijk moet je je even settelen, maar vervolgens gaan we toch echt de stad even in, om rond te neuzen. En ja hoor, we vinden gewoon een kleine supermarkt, waar we ananas, bananen, rijst, COLA en andere dingen kunnen kopen. En oh ja, een paraplu is ook heel handig, want het gaat regenen.

En nu?! Ik zit heerlijk te typen onder de waaier, Joke kijkt een filmpje, met haar ogen dicht ondertussen. Het is ook best vermoeiend ;)

Het is natuurlijk niet allemaal heel makkelijk geweest, er zijn best wel momenten geweest tijdens de reis dat ik dacht: hoe komen we er ooit veilig? Hoe kan ik ook tien weken hier verblijven? Maar ziende op Hem, de Opperste Leidsman, zal Hij de weg begaanbaar maken. We zijn ontzettend dankbaar, dat we veilig aan mochten komen. De Heere komt toe, alle lof, alle eer en alle aanbidding!