Weekend!

Na een poosje met een oudere klas gesproken en gespeeld te hebben, omdat de leerkracht niet in hun klas aanwezig was de hele morgen, en na wat te gekke selfies, staat er een lekker lang weekend voor de deur!

Natuurlijk kunnen we ons weekend niet beginnen zonder Kavitha, dus gaan we in een TukTuk naar een restaurant, wat gebaseerd is op de geschiedenis van muziek. We krijgen een menukaart in de vorm van een LP. Een cappuccino en een overheerlijke ananassap gaat er makkelijk in. Ondertussen kletsen we heel wat af met Kavitha. Het is zo fijn dat zij er is, ze kan voor ons van alles en nog wat regelen, zoals datgene wat we morgen gaan doen, maar dan moeten we wel vroeg op…

Ergens in de verte horen we wel een deuntje, maar het dringt niet heel erg goed door. Opeens zijn we weer wakker en bedenken we wat vandaag de planning was. Half 9 op het station zijn en dus op tijd met een TukTuk daarheen (geregeld door Kavitha). Pfoe, wat een mensen, daar staan we dan, als twee blanke meisjes tussen allerlei gekleurde mensen, welke balie moeten we heen? Welke trein moeten we hebben? Moeten we in klas 1,2 of 3 gaan zitten? Maar gewoon vragen dan. Kaartje: check, tweede klas: check, vertrektijd 8.30: check. Hoppa, geregeld. Althans.. er komt een man, druk gebarend naar ons toe. Een rennend gebaar, een wenkend gebaar enzovoorts. En wij maar denken: rustig maar, het is nog geen half 9. Totdat we door krijgen wat er aan de hand is, de trein staat nog niet eens stil of de druk gebarende man rent naar binnen, andere mensen vliegen naar binnen en wij met een beduusd gezicht komen worden vanwege de snelheid, het geduw en getrek ook naar binnen gehaald. Vre-se-lijk, ik zie Joke ergens tussen de mensen staan en ik sta al binnen, zoals Joke zegt: “Jij werd gewoon naar binnen geduwd door die mensen en ze stonden op mijn slipper.” Maar goed, dan zien we de gebarende man bij een stoel staan, hard gebarend naar ons. Hij heeft voor ons een plekje geregeld! Hoe prettig is dat! Haha, maar dan komt het natuurlijk. Hij staat er niet voor niets, hij zit op een blinden en doven school, of we geld over hebben. Nou, het duurt een poosje voor ik het door had, maar ik zie Niels uit Holland op het blaadje staan en Maria from Australia met een geldbedrag erachter, dus doen wij dat ook maar gewoon.

Dat was me een ervaring, we zitten rustig, bij elkaar op schoot. Het gaat niet al te hard, elke hobbel voelen we en dan komen we aan in Rambukanna, waar natuurlijk een aantal mannen staan te wachten om ons mee te nemen naar: de olifanten! We betalen zoals gewoonlijk veel te veel, maar ach, we willen zo graag naar die olifanten. Hij weet wel een goede plek, dan kan je ze aanraken, wassen, een poosje rijden en gewoon lekker een poosje rondlopen in het park. Hoppa, doe ons maar een ritje hoor! Met knikkende knietjes lopen we door het water heen, ik heb mijn telefoon afgegeven om foto’s te laten maken. We wassen de olifant met de schil van een kokosnoot, tot het enorme joekel gaat staan… Vervolgens lopen we naar de plek om op te stappen. Rok omhoog, want dat is natuurlijk heel praktisch als je een lange jurk aan hebt, Joke voorop en ik achterop. En lopen maar, traag maar wel super grappig. Hier en daar maken we filmpjes, in het hedendaags gezegd: we vloggen er wat op los. Na alles gezien te hebben gaan we weer naar de TukTuk terug, die heeft nog wel een ander plannetje, de prachtige tuin met allerlei verschillende kruiden. Er wordt van alles uitgelegd over citronella, kokosnoot, aloë vera enzovoorts enzovoorts en tot slot krijgen we zelfs een massage. We ruiken behoorlijk fruitig als we er vandaan komen. We betalen een potje citronella, want dat schijnt te helpen tegen de jeuk (hmm… ze smeren je letterlijk wat aan ;)) Terug naar het station, nu maar een trein in de derde klas. Deze trein kan zo af en toe wel wat WD40 gebruiken, mensenkinders, die maken een herrie als ze remmen. Hoe dichterbij Colombo, hoe voller de trein wordt, een van de kinders komt bij mij op schoot zitten, helaas kan ik ze niet verstaan. Ein-de-lijk, na 2,5 uur zijn we weer in het vertrouwde Colombo. Eerst maar eens wat eten. Vervolgens naar huis, om daarna boodschappen te gaan doen.

Dan volgt er een avond waarin ons een en al pech overkomt:

ü We gaan boodschappen doen, lopende kan dat! We willen betalen, maar we hebben niet genoeg Roepees, dan maar met kaart. Terug gaan we ook lopen, maar het is regenseizoen. Kletsnat zijn we! We druipen helemaal… Doorweekt.

ü Uitkleden, andere kleren aan, boodschappen uitruimen: tadaaa…. Waar is onze kip? Wel betaald, niet meegenomen. Terug!

ü Een TukTuk, de beste man zegt dat hij een meter heeft, ondertussen gaat hij rijden en vertelt hij dat hij geen meter heeft. Hij weet de supermarkt te vinden, maar toch ook weer niet. Grr.. mijn geduld is soms echt bijna, bijna op… (tsja, zij weten niet van de andere pech… dus ik moet aardig blijven!)

ü Dan maar door een straat waar het water tot de enkels staat, opeens verandert Jokes gezicht in een super bang gezicht er gebeurt wat! Een auto komt aanscheuren en natuurlijk slipt naast ons. Weer doorweekt… Joke dacht dat hij ons niet had gezien…

ü Kip hebben we gekregen, op naar het pinautomaat. Joke gaat pinnen, we drukken de juiste knoppen in, maar dan…. De pinpas blijft in het apparaat hangen, dikke stress. Maar dinsdag weer terug daarheen om hem te krijgen.

ü Als troost maar naar de Mac Donalds, maar ook daar hebben we niet al het geld voor, want we hebben morgen ook nog een collecte.

We kijken een toepasselijke film, iets met geluk en ongeluk. Daarna maar gewoon slapen, want tsja… na zo’n enerverende dag word je flink moe!

Zondag, heerlijk! Een dag van afzondering. We worden om 10.15 uur opgehaald door Kavitha, om mee te gaan naar haar kerk. We krijgen gelijk van alles in onze handen, ook een briefje waar we onze naam op moeten schrijven. Er wordt gezongen, door een soort band. Wij zijn dat niet echt gewend. Mensen praten door elkaar heen, de preek is niet heel erg aanwezig. Een heel andere ervaring dan in Nederland, maar ook weer heel anders dan in Burundi. Uiteindelijk noemt de pastor nog een paar kinderen op die net zijn geboren en ook in de kerk aanwezig zijn. Daarna worden wij hartelijk welkom geheten.

Gelukkig hebben we ook een code gekregen om de preken van thuis te horen. Om twee uur zitten we klaar voor de morgendienst van half 10. De Jesajaserie. Aansprekend, hoe er wordt gesproken. “Doch Sion zegt: “De HEERE heeft mij verlaten, en de Heere heeft mij vergeten.” Daarop wordt de vraag gesteld door de Heere, kan een moeder haar kind vergeten? Het ondenkbare is mogelijk in deze tijd, maar hoe dan ook. De Heere zal ons niet verlaten! Wat een rijke belofte! En dat ook eens bevestigd te krijgen, dat de namen van Sion in Zijn handen gegraveerd zijn, met de spijkers van het kruis. Een rijke preek. De Heere wil ons nog niet verlaten en zal ons niet verlaten als we bij dat volk mogen horen. Steeds meer krijg ik door: we hebben het allemaal zo hard nodig. Niet alleen ik, maar ook papa en mama en de jongens, de zussen en al die vrienden! Maar ook deze mensen hier!

Daarna volgt de maandag… Het is vandaag een feestdag voor de Boedisten, vandaar dat we geen school hebben. En omdat het een feestdag is, heeft onze gastvrouw pannenkoekjes gebakken, heerlijk! Daarna gaan we naar Prem Nivasa, naar een kindertehuis waar kinderen van onze kerk zijn geadopteerd. Halverwege december hoop ik daar naartoe te gaan omdat er dan een lange schoolvakantie is. Ik kan daar werken en mijn best doen voor anderen. Kavitha gaat ook gezellig mee! Na deze ontmoeting met de lieve kindertjes rijden we langs twee huizen om te kijken waar ik halverwege december naartoe zal verhuizen. We rijden ook naar Mount Lavinia, prachtige plek, zo heerlijk relax op het strand, bij de ruige zee!

Deze blog is een beetje lang, volgende keer doen we het weer wat korter. Fijn dat er zoveel mensen zo intens meeleven, ik ben blij met het WiFi netwerk, want daardoor voel ik me niet zo heel ver weg zitten. Gebed blijft nodig, voor ons allemaal!

Lieve groetjes vanuit Colombo!