Ayubuwan!

Er zijn weer wat dagen voorbij gegaan en op deze vroege morgen share ik deze blog! Niet zonder dingen te beleven, daarom wil ik gewoon maar beginnen met wat dingetjes delen, ik zal het niet per dag doen, want ik heb niet zo’n goed geheugen merk ik ;)

Na schooltijd word ik door de Grade 7 geroepen, een paar weekjes terug hebben Joke en ik een belofte gedaan om een keer met ze te voetballen. Ik ga me omkleden en zeg dat Grade 8 ook mee doen. Daar sta ik dan, op het veld met een knalrood shirt, maar wie zitten er in mijn team: geen idee! Na een tiental minuten, wordt het voor mij behoorlijk warm. De zon schijnt namelijk zeer fel op het veld waar we spelen. Ik word al gewaarschuwd door de principal dat ik niet te lang moet doorgaan, omdat de warmte nu te heftig is en ik dat niet gewend ben. Ik voel al een beetje hoofdpijn opkomen. Maar… ik merk: ik doe wel mee, allee de kinderen zijn vele malen beter. Na ja, dan maar een plezier doen door een beetje heen en weer rennen. Ze vinden het heel tof dat ze even met mij hebben kunnen spelen. Ik krijg zo’n 40 keer “Thank you ms” te horen.

Vrijdagavond word ik opgehaald door Kavitha, in de driewieler natuurlijk. We gaan naar het huisje van haar moeder en haar. We rijden door een straatje waar allerlei mensen illegaal wonen, de omstandigheden zijn heftig. Een algemene badplaats - een klein fonteintje-, een aantal mensen met nauwelijks kleren aan, kinderen op blote voeten over straat. Armoede en dat terwijl ik gisteravond op Skype nog heb verteld dat dat in Colombo wel meevalt. Als we aankomen, begint het te regenen en niet zo zachtjes ook. Ondertussen ben ik daar wel aan gewend, alleen meestal zat ik dan in de buurt van het guesthouse. Ach nu zit ik ook droog. Tot ik eens goed om mij heen kijk, wat heftig eigenlijk. Er is een kleine zitruimte van ongeveer 3 bij 3, een kleine slaapkamer met 1 bed, waardoor mijn vriendin dus op de grond slaapt, een inimini keukentje. En toch, ze lachen gelukkig! Ik krijg eten van ze, geen idee meer hoe het heet, maar het was lekker. Alleen, sorry, ik heb de gefrituurde vis niet op. Waar ik me nu heel erg voor schaam! Het wordt een gezellige avond, we gaan nog even een huisje verderop kijken, waar een broer van Kavitha met zijn vrouw en zoontje woont. Ik vermaak me prima met de gesprekken en met het zoontje die met van alles en nog wat komt aanzetten. Het is echt gezellig en goed, én de moeder van Kavitha nodigt mij hartelijk uit met Kerst, zodat ik niet alleen hoef te zijn. Daarna luister ik mee met Klaaswaal, waar een zangavond wordt gehouden. Heerlijk om de kinderen van de zondagsschool en volwassenen te horen zingen. Het was vrij laat, dus ik heb maar niet al te hard meegezongen, maar het “Ere zij God” kon ik niet laten om wat luider te doen. Wat is het groot, dat je zover weg, toch dichtbij kan zijn!

Zaterdagavond, ik wil de patatdag van thuis wel een beetje in ere houden. Dus besluit ik, na een dagje kerstinkopen doen voor de familie van Kavitha, om naar de Mac te gaan. Eenmaal klaar met eten, wat trouwens heel erg veel lijkt op onze Mac, wil ik met de TukTuk terug naar huis. Een man staat me al op te wachten, ik stap in en we vertrekken. Op een gegeven moment vraagt deze meneer, waar mijn vriendin is. Huh? Ik herkende hem eigenlijk niet.. hij heeft ons blijkbaar al eens eerder gereden. Ik geef aan dat Joke naar huis is. Een gesprek over wat ik allemaal in Colombo kan doen eindigt in de volgende vragen: “Ben je al getrouwd?” “Nee.” “Hoe oud ben je eigenlijk?” Ik probeer er wat omheen te draaien en vraag hoe oud hij is. “Very young,32” geeft hij als antwoord. Hahaha, heb ik weer en nu moet ik gaan zeggen dat ik 20 ben. “Heb je al een vriend?” “Bijna.” Op zulke vragen geef ik maar kort antwoord. “Wat was je naam ook alweer?” “Mag ik je telefoonnummer?” “Heb je ook facebook?” “Wil je mijn telefoonnummer, dan kan je bellen als je een TukTuk nodig hebt.” Wat ben ik blij dat we ondertussen vlakbij het guesthouse zijn, ik wimpel het allemaal mooi af met een glimlach. Volgende keer maar eens goed nadenken over antwoorden…

Zondagmorgen gaan we met de Tuktuk naar een Baptist Church. De dienst start om half 11 en wij komen net op tijd binnen. Bij binnenkomst ziet Kavitha gelijk een familie die ze kent en wat blijkt? Ze zijn Nederlands! En wat nog leuker is: ik heb met deze mevrouw contact gehad over waar ik stage zou kunnen lopen en ze heeft mij naar Logos gestuurd. Zo leuk om haar nu te ontmoeten! De dienst begint en we zingen mooie liederen, die ook in Nederland wel bekend zijn. Daarna preekt er een voorganger over Jozua en de val van Jericho. Jozua viel op de grond neer, hij kon het niet, maar God kan het! En zo is het altijd en overal: wij kunnen het niet, maar God kan alles en Hij weet wat goed is voor ons. Fijn om zo’n dienst mee te maken. Daarna maak ik nog een afspraak met een ander Nederlands meisje om te kijken of ik bij haar kan komen tijdens de schoolvakantie.

Thuis luister ik mee met de thuisthuis dienst. De laatste preek alweer van de mooie serie over Jesaja. Een preek waar alles in gehoord werd. Wij zijn in donkerheid, maar verlichting is erk daar kon niet over gestopt worden! De heerlijkheid van de Heere kan in ons hart gelegd worden en toegepast worden, tot eer van God! Een rijke inhoud voor iedereen!

Verder wil ik jullie bedanken voor de vele leuke reacties! Elke keer kijk ik eventjes of er nog reacties zijn bijgekomen, echt heel erg leuk! Ik waardeer dat enorm. Die kakkerlakken deden het hem wel, maar sorry opa en oma, ik laat ze opruimen, ik ga ze niet opbakken. En Anne-Lise, wie weet kunnen we dat regelen op jouw school, lijkt mij heel leuk!

Ondertussen ben ik alweer een week alleen, gek, maar het gaat heel goed! De dieren wereld heeft zich ondertussen goed laten zien. Olifanten en mini”krokodillen” in de eerste week, kakkerlakken en eekhoorns in de afgelopen week, een gekko in de gootsteen op zondagmorgen én natuurlijk de muggen. Nou… over een poosje kijken we er gewoon niet meer van op…

Armoede en rijkdom wisselen zich hier af, heftig, maar ook goed om te zien, want hierdoor besef je pas weer echt goed, wat je thuis allemaal hebt! De laatste dagen van het schooljaar komen eraan, de kinderen zien uit naar de vakantie, een lange vakantie van 4 weken. Tussen dit alles door, probeer ik aan mijn scriptie te werken. Tot nu toe gaat het echt heel goed, nog geen grote huilbuien, cultuurshock zaken of andere dingen gehad. Ik ben blij dat er aan mij gedacht wordt, niet alleen in de berichten uiten jullie dat, maar ook in de gebeden. Dat doet goed. Zouden jullie ook voor de kindertjes van het Logos willen bidden en voor Kavitha en haar moeder?

Al met al toch weer een lang verhaal, sorry!

De volgende keer, volgt snel weer!

Veel liefs Jeanine