Het is me gelukt! Ik heb gewoon alle kinderen het lied: “Lees je Bijbel, bid elke dag” aangeleerd. Vanochtend werd ik gevraagd om tijdens de assembly wat te doen. Je moet je het zo voorstellen: 300 gezichten, allemaal gericht op mij, ik lichtelijk nerveus, de kinderen helemaal in spanning. En iedereen, nou ja bijna iedereen, zingt gewoon keihard mee na een paar keer de woorden herhaald te hebben!

Oké, dat was vanmorgen, laat ik eerst eens over dinsdag kletsen.

Het is dinsdagmorgen. Mijn wekker gaat, ik bak een eitje en ga lopend naar school. Het is weer pittig warm, maar wel weer ontzettend mooi! Tijdens het lopen merk ik op dat er in de Ameresekara Road een Engels huis staat, er staan zelfs brievenbussen die ik nog niet had gezien. Hmm… misschien toch nóg beter om me heen kijken.

Op school aangekomen, zijn mijn voeten direct al vies, ach wat maakt het ook uit! Ik bedoel, iedereen heeft daar ‘last’ van, of beter gezegd: mee te maken. Mijn hart smelt bijna als ik een paar kinderen van de kleuterklassen zie, hoe schattig! Ze mogen vandaag in eigen kleding naar school komen. En het is me daar verschillend! Pravir (jochie met syndroom van Down) toont trots zijn poloshirt, trekt hier en daar aan zijn kraag, wrijft eens over zijn buik en dan…. Hij wordt afgeleid door een andere kleuterverschijning. Ge-wel-dig, hij is helemaal in de bonen: het meisje heeft een prachtjurk aan en in haar gezicht zit allerlei soorten poeders. Ik vind het er gaaf uitzien, maar volgens mij vindt ze het zelf totaal niks en dan vind ik het weer zielig. Oh, Pravir heeft al iemand anders in het vizier. Een jongen met een zelfde soort poloshirt komt het plein op. Ook zijn kraag wordt even goed gedaan én zijn veel te grote horloge, wordt nauwkeurig bekeken. De assembly begint en Pravir kijkt zijn ogen uit, want alle kleuters hebben wel wat moois aan. Toch gaat die niet zingen, wat de juffen ook zeggen, hij houdt stijf zijn mond en steelt de show bij de oudere kinders.

Goed, op naar het klaslokaal, meneer loopt mijn zijn spijkerbroek naar een stoel, gaat zitten en legt stoer zijn been op zijn knie. Maar het blijkt niet heel lekker te zitten, dus wordt zijn been al na 5 seconden weer terug gezet op de grond. Vandaag komt de Kerstman en om dit te vieren heeft iedereen wat lekkers meegenomen. Dat wordt eerst maar eens lekker opgesmuld. Het gezicht van Pravir had je moeten zien, héérlijk: chocolade cake is zijn favoriet en laat dat nu net in een van de dozen zitten. Dan doen we stoelendans met elkaar, ik bedien de knoppen, maar elke keer die muziek uit, dat moet ik niet doen volgens P. Elke keer drukt hij weer de op de spatie knop. Ik hoef ook maar even mijn telefoon erbij te pakken of hij staat al in een bepaalde pose.

Nu een mooie van de klas en van de juffen. In mijn ooghoeken zie ik een poloshirtje voorbij schieten en ja hoor, hij staat netjes ook op de foto, wel wat achteraf, maar toch: hij heeft het voor elkaar!

Dan komt de kerstman, met zijn belletje en de kinderen zingen zo hard als ze kunnen. Daarna moeten ze laten zien wat voor dansje ze kunnen. Pravir staat vooraan, staat? Nee, zeg maar gerust: gaat helemaal los. Hij wil héél graag een cadeautje van de beste man.

Nou… dat was de schooldag ongeveer. Maar niet getreurd want ’s avonds is de Carolservice. Ik moet er om 5 uur zijn omdat ik mijn saree aanmoet, dus besluit ik om extra vroeg weg te gaan, aangezien we er elke keer iets langer dan een half uur over deden. Hmm.. er is nu bijna geen verkeer en dus sta ik er al met een kwartier. Heb ik weer, nog maar half 5. Er is gelukkig een leuke plek om op uit te kijken, maar de tijd tikt en er komen al wat juffen en kinderen langslopen. Maar nog geen Ms S(en dan een moeilijke naam). Ik besluit na zo’n 20 minuten toch ook maar binnen te kijken. Misschien is ze er al. Maar nee, ms Mirjam belt even voor me, ze stelt me gerust ze zijn onderweg. Het wachten wordt nu wel wat zenuwslopender. Het is namelijk al 10 voor 6 en de dienst begint om 6 uur. Ondertussen zijn alle juffen al langs geweest om te vragen waar mijn saree is, de een vindt het abnormaal dat ik zo lang moet wachten, de ander zegt dat het maar vijf minuten kost om zo’n ding aan te krijgen, weer een ander zegt dat ze wel snel een saree thuis kan halen. Ach, wat zijn ze toch goed voor me. Dan is het vijf voor 6 en ik word heel snel geroepen. De juf is gearriveerd en ik moet mijn topje en mijn rok aan zodat de juf de 5 meterlange stof om me heen kan draperen. Ik mis alleen nu wel mijn kleutertjes, die aan het zingen zijn. Oké na een keer helemaal ingewikkeld te zijn, wat toch niet goed blijkt, is er een andere juf die ook even komt helpen. Samen doen ze me de Saree aan. En dan… nu moet ik naar binnen. En ik sta achter het podium, dus als ik binnen kom lopen met dat ding, ziet iedereen me. Hoe ga ik dat doen? Gewoon naar beneden kijken, hoppa lopen. Een grote schijnwerper schijnt in mijn gezicht, maar ik denk maar aan een ding: huppa naar de stoel. Al de juffen vinden me prachtig en het zit ook best goed. De dienst is al een tijdje bezig en ik geniet ervan. Er komt ook nog een soort dominee wat zeggen, maar de kinderen lijken het niet al te boeiend te vinden, want ze blijven maar kletsen tussendoor.

Aan het einde worden er foto’s gemaakt, krijg ik wat knuffels van de kinderen en overal klinken complimenten. Gorgeous, beautiful, wonderful, you look so comfortable in it, it looks like you never wear any other clothes enzovoorts. Nu nog naar huis, tuktuk? Geen idee… wat is handig. Er komt al een juf naar me toe en vraagt me hoe ik ga. Ze regelt een Pickme, dat is een tuktuk die op een app reageert. Maar de beste meneer weet niet waar hij heen moet, dat moeten we niet hebben. Uiteindelijk is ms Nimmi zo lief om me thuis even af te zetten.

En dan die saree nog uit… het duurt even, want net op het plekje waar niemand bij kan, op de rug, zit een veiligheidsspeld. Na wat prutsen krijg ik die ook los en komen er uiteindelijk nog een stuk of 6 spelden uit de lap stof. Toch een hele ervaring en jullie mogen wel zeggen hoe jullie het vinden.

Vandaag dus weer een Christmasparty, nu van de oudere kinderen. Eerst de opening, vervolgens alleen maar eten en drinken, nog een paar potjes “Anamaria Koekoek!” En dan wordt het afscheid nemen voor vier weken. De een na de ander geeft me knuffels, een paar zoenen, wenst me een fijne vakantie en een goede Kerst toe. Daarna volgt de lunch met al het personeel. Heel gezellig, alleen ik kan er niks aan doen, maar mijn literfles met water en een pak zakdoekjes waren heel hard nodig, man ik krijg tranen in mijn ogen van dat pittige eten. Ik krijg zelfs nog cadeautjes van juffen en iedereen geeft een knuffel en 2 ‘zoenen’. Dág school, ik ga het missen.

Met het schrijven van deze blog, over de kerstman en alle heutemeteut eromheen, gaat er in mezelf steeds om: het is een hele ervaring, maar het gaat hier niet om. Het gaat hier niet om. We vieren maar wat af, maar doen we dat wel tot eer van God? Is het wel echt om de Koning te prijzen?

Daarom is het ook zo mooi, dat ik op een Kerstkaart zag staan: “Een boog in de wolken, als teken van trouw, staat boven mijn leven, zegt: Ik ben bij jou.” Ik hoop dat de Heere Jezus geboren mag worden deze Kerst in al deze kinderharten en in harten van Nederlandse mensen. Zodat ze mogen weten dat de Heere altijd bij hen is. Waar dan ook..

Al met al, weer veel te lang. Complimenten voor de gedichten die ik heb gelezen naar aanleiding van de vorige blog!! SUPER LEUK!!

Liefs van een juf in het verre Sri Lanka.