Vrijdagochtend word ik wakker, na een gebroken nacht. Er gaan wat kriebels door mijn buik, want ik moet naar Prem Nivasa en ook al ben ik er een keertje geweest, het is allemaal anders als je het alleen moet doen. Oké, twee keer moet, maar zo kan ik het eigenlijk niet zien. Het is vrijwilligerswerk en dat vind ik echt heel tof. Alleen… ik ga met de bus. En als je in Sri Lanka bent geweest, dan weet je ook hoe het eraan toe gaat: overóvervol, rij en rempraktijken vaak ietwat extreem, de haltes worden aangegeven in Singalees of Tamil. Dat is dus wel wat. Bij mij gaat het vooral om dat overvolle, ik heb er echt een hekel aan als je platgeduwd ergens aankomt.

Nou nu niet te lang daarover, want om 7 uur moet ik bij de ‘halte’ staan. En ja hoor, daar komt buslijn 100 aan, trots laat ik de naam zien van de plaats die Kavitha me heeft gestuurd. Hij schudt wat met zijn hoofd, maar gaat niet aan de kant. Je moet weten dat ja, hier even net wat anders wordt gedaan, een soort heen en weer beweeg met je hoofd, wat dan weer net iets teveel op nee lijkt. Ik stap dan maar niet in. Er komen zo’n 10 bussen langs, maar na 7 minuten wachten komt er een buslijn 101 aan en die willen me maar al te graag in de bus hebben. Na een paar haltes, komt de conducteur met zijn flappen geld, geld vragen. Ik heb dat al klaar liggen, 30 Roepees oftewel 20 cent, voor 45 minuten, daar kun je niet voor tobben. Ik kom ook nog eens bij de goede halte aan. Maar waar moest ik ook alweer heen? Opeens een herkenningspunt: de MasterWok zit aan de overkant van de straat, dus weet ik waar ik heen moet. Ik ben verder niet heel veel bezig met eten hoor ^^

Stipt 8 uur stap ik door het hek, ik word verwelkomd door de hoofdzuster of hoofdnon. Ze stuurt me naar de wat oudere kinderen. Die worden net gedoucht en ik mag ze na het afdrogen lekker insmeren met babycream. Ik schrik een beetje van een jongetje, zijn arm is niet gezond, zijn andere hand ook niet en het zit ook op een deel van zijn hoofd, ik kan het niet zo goed beschrijven wat het precies is. Echt heel zielig om te zien, maar uiteindelijk wordt dit wel mijn grote vriend! Ondertussen praat ik wat woordjes Nederlands, zoals: “Lekker hè?” En wanneer ik klaar ben, doe ik even twee duimen omhoog. Het is toch niet heel makkelijk, niet hun taal spreken. Na deze sessie, krijgen de kinderen wat leuks in de haren en moeten ze op de bedden plaats nemen, ze krijgen namelijk van mij een plakje kaas. Nou, dat is genieten. Zelfs de twee kleinsten krijgen. Er komen wat andere mensen in en uit, ze doen wat zingen en dansen en vervolgens krijgen ze iets van nootjes ofzo. Na deze gezelligheid gaat de CD weer op volume 35 en genieten de kinderen van gewoon zitten en liggen. Zo af en toe wordt er eentje gebeten, of geslagen, maar dat leren ze ook wel snel af.

De jongens gaan dit keer naar de kapper, althans de kapper is langsgekomen en de jongens worden geschoren. De meiden moeten naar beneden om te eten, manman, dat gaat me daar een partij moeilijk. Ik krijg een lepel in mijn hand en moet er twee gaan voeren. Met een vies gezicht doen ze de bonen in hun mond. Niet echt hun smaak, want die komen er gerust weer met dezelfde vaart uit. Na het eten, ga ik weer naar boven en zie ik dat er een zaal is waar onder andere twee minibaby’s liggen (twee met dezelfde hoeveelheid haar als Noa, Carien!), volgens mij zijn het newbornbaby’s . Wauw… ik vraag of ik binnen mag komen en of ik mag helpen. Let op: met handen en voeten. Heerlijk knuffelen met baby’s en met de kleintjes! Dat zijn ze niet echt gewend, er wordt druk in het Singalees gekletst over mij, maar ik versta er toch niks van en dus ga ik lekker door. Ze lachen en komen elke keer weer een fles aan mij geven. Heerlijk!

Eenmaal thuis app ik naar mijn moeder dat de bus wel meeviel, maar dat het best wel heftig is zo’n kindertehuis. Bij de baby’s zijn 4 mensen werkzaam over 23 kleintjes, die kunnen nooit geven wat een moeder kan geven. Ik vind alle feestdagen dit keer in het buitenland al erg, zonder ouders en familie, maar deze kinderen zullen dat nooit hebben…. Tenzij ze geadopteerd worden.

Ik slaap ’s nachts heerlijk! Het was blijkbaar vermoeiend. Zaterdag stap ik met ietsjes meer zelfvertrouwen de bus in. Maar helaas zet de conducteur me er ergens uit, waar ik totaal geen idee van heb waar ik dus nu zit. Niemand weet De Soya road, totdat ik eindelijk iemand heb gevonden die Mother Teresa verstaat. Huppa hij rijdt me er wel even heen voor 100 roepees, lichtelijk verschil he! Maar ik dacht: ach, als ik er maar kom!

Hetzelfde ritueel gaat van start. Dit keer na het plakje kaas, lekker spelen met speelgoed, wat een tijd goed gaat, totdat de een het van een ander afpakt, of de een er mee gaat slaan enzo. Eén van de werksters pakt haar groene plastic staaf en gaat daarmee achter een jochie aan. Ik wil nog zeggen: don’t hit, maar ik ben te laat. Waarschijnlijk normaal, maar ik kan dat niet aanzien.. sorry! Mijn grote vriend, waarvan ik geschrokken was, komt lekker op schoot zitten en na een poosje zit ik wijdbeens met dit jochie ertussen en heeft hij een heerlijk plekje. Een ander klein meisje komt naar me toegerend en wil ook dat plekje.. Vechten geblazen. Vervolgens gaat er een naast me huilen, die ik wil troosten. Het is allemaal niet makkelijk. Toch geniet ik van al de kinders en probeer ik ze zoveel mogelijk liefde te laten voelen. Knuffelen, handjes vasthouden, met me laten spelen enzovoorts. Ik moet wel even mijn bril veilig stellen, want die wordt al een aantal keren van mijn hoofd gerukt en een van de meisjes wil wel een blonde haar.. au!

Ze gaan weer eten, dit keer met z’n allen en ik help er eerst één, dan volgt al snel de volgend en na 5 minuten zit ik met 5 kinderen om me heen die geholpen willen worden. Maar hoe doe ik dat met mijn handen, zonder ze helemaal onder te kliederen. Ik moet daar echt mee oefenen hoor, want met handen rijst pakken en dan ook nog netjes in het mondje doen, is behoorlijk lastig :D Nu dat heb ik ook weer overleefd en ik denk: nu kan ik weer naar boven gaan, maar ik kan ook even helpen met opruimen. Dus krijg ik een emmer en een doekje en veeg ik de vierkanten tafels af. Daarna vraag ik om een bezem. Man, wat is dan zo’n oppervlakte groot. Al die rijstkorreltjes springen overal heen. Uiteindelijk heb ik zowat een hele maaltijd over, maar nee.. ik eet dat niet op ;)

Daarna ga ik weer even lekker kroelen met de kleintjes, wat zijn ze toch lief en schattig!

Ik vind het erg om te zien dat er zoveel kinders zijn die geen moeder hebben of om andere redenen niet bij hun moeder en vader kunnen wonen. Daarom vraag ik jullie gebed voor deze kindertjes. Dat het werk wat de nonnen en de werksters doen gezegend mag worden. Maar vooral dat het voor hen strakjes ook waarlijk Kerst mag zijn!

Ik besef steeds meer hoe rijk wij zijn, hoeveel wij hebben. Het is ongelooflijk, dat we soms klagen over van alles en nog wat. Gelukkig hebben wij een gezin waar we in zijn opgevoed, gelukkig heb ik een vader en een moeder, gelukkig kon ik gewoon naar school en heb ik heel veel.. Laten we dan tevreden zijn en laten we vooral vragen of we eeuwig rijk mogen worden of blijven!

“Heere, wat wilt u dat ik doen zal?” Ook hier in Sri Lanka…

XXX

Laat ik nog wel even zeggen dat de zusters heel goed zijn hoor voor de kinderen... maar dat het soms net wat anders gaat, is bij mij soms lastig... Maar ze hebben ook echte liefde voor de kinderen