Wat is het naar om je beroerd te voelen. Gezellige start zal je denken, maar het is werkelijk waar. Zondag was ik ziek: koorts, hoofdpijn (en niet te zuinig) en opgezette klieren. En dan ga je dus aan je eigen bed denken, aan je normale omgeving en dan wil je totaal niet nadenken over verhuizen naar een andere kamer. Ach de man wilde me met alles helpen, dus hij bracht me een fles ijskoud water, wat heel goed was! Mijn gebed werd verhoord, want ik wil perse op vakantie. Deze week maken we een trip en dan moet ik beter zijn! Gelukkig mocht ik maandag wakker worden zonder koorts en de hoofdpijn kon nog bestreden worden. Die klieren, tsja, ze heten zoals ze doen.

Maandagmorgen word ik lekker vroeg wakker. 6 uur. Heerlijk. Nou eerst maar eens kijken hoe ik al mijn kleding en andere zaken voor deze week in een tas krijg en hoe ik ooit al mijn andere zooi netjes onder het bed krijg. Tegelijkertijd wacht ik op de douche. Maar die blijft akelig lang dicht. Ik ben ondertussen al 3 keer wezen luisteren, ik meen elke keer wat te horen. Maar een uur lang douchen lijkt me hier niet echt normaal. Dan ontdek ik dat de knip gewoon op de deur zit J Hahaha, nou ik kan douchen: ijskoud, maar goed.

Ik had aan Kavitha gevraagd of we alsjeblieft wat later weg konden, zodat ik zeker wist dat ik genoeg had geslapen omdat ik me niet goed voelde. Dus kwam de Tuktuk voorrijden om tien voor tien en zaten we om half 11 in heerlijke treinstoelen. De treinrit was ten einde om 2 uur, maar wat een prachtige natuur heeft Sri Lanka. Echt geweldig! Op een gegeven moment was er zo’n moment die je altijd in filmpjes ziet, waar je zo in de diepe vallei kan kijken. We zitten op 467 meter hoogte!

Aangekomen in het guesthouse zit de gastheer onderuit gezakt en met zijn benen op een tafel te wachten. Hij was niet heel blij ons te zien en was dus ook niet erg aardig naar Kavitha. Tsja, we waren ook wat later dan gepland. Vervolgens geeft die allemaal rare tips: we kunnen lopen naar het stadscentrum, wat eigenlijk 15 minuten met de Tuktuk was en voor de tuin was het al te laat, want die was gesloten. Niet dus! Wij hebben de prachtige tuin bekeken. We hebben heerlijk tussen allerlei soorten planten, bloemen, bomen gelopen. Ik heb ontdekt dat Kavitha niet zo goed kan kaartlezen, wat uiteindelijk op onze lachspieren werkt. Daarnaast lachen we ons naar om de jongen van zondag, dat is een tussendoor verhaaltje: Vrijdagavond was er een speciaal diner voor de jeugd van de kerk. We gingen daar heen en we moesten ons een beetje mengen. Nou de een na de ander komt een hand geven. Een jongen ziet zijn kans: hi, what’s your name? Ik vertel hoe ik heet en ik krijg spontaan twee zoenen. Beetje plakkerig, dat is wat ik voel. Ik ben vooral verbaasd. Na afloop maken Kavitha en ik even hele leuke foto’s. Maar de jongen heeft al gauw genoeg door dat ik weg ga. Hoppa, weer twee zoenen te pakken. Hahaha, met dat ik dit schrijf, lig ik weer dubbel. Want op zondag ging het precies zo, meneer stond bij de deur. Twee plakkerige wangen kwamen tegen me aan. Sorry jongen, ik weet je naam niet… Kavitha zegt tot slot: ik denk dat hij je leuk vindt, hij moest er vrijdag ook zeker van zijn om je even gedag te zeggen ;) Gelukkig kunnen wij hier ontzettend hard om lachen! Echt super grappig!

Goed ondertussen halen we allemaal dat soort onderwerpen open, we praten over liefde, over vriendschappen, over familie, over van alles tijdens het wandelen. We kunnen heerlijk lachen, dat is een feit! Ooh ja, een klein ander feitje: ik mag een tientje betalen voor zoiets, en Kavitha hoeft maar 40 cent te betalen. Het gemiddelde is dan een mooi prijsje!

Daarna gaan we naar een tempel. Slippertjes uit en op de blote voeten een tour door de tempel. Heerlijk, het regent al een poosje, dus mijn rok wordt aardig nat. Maar binnen gaat het helemaal goed. In deze tempel wordt de tand van Buddha bewaard en die kunnen we zien! Nou dat laten we niet aan ons voorbij gaan. We wachten een poosje, maar wat een ramp: drukte, warmte en niet veel eten en drinken leidt tot duizeligheid, een moment van vlekken enzovoorts. Gelukkig ben ik er dit keer wel vroeg genoeg bij en drink ik mijn fles. Daarna zie ik de ‘tand’ die in een prachtige zilveren ding zit. Leuk om een keer mee te maken, toch kan ik wel zeggen dat ik dan blij ben met het ware geloof!

Een suikerboost heb ik nodig, dus vraag ik of we ergens kunnen eten waar ze cola hebben. Waar belanden we? KFC. We genieten ervan!

Dat was zo’n beetje ons dagje. Kijk eventjes de foto’s, want daar zie je denk ik meer dan dat ik in woorden kan uitleggen! Ondertussen gaat het gewoon weer helemaal goed hoor, dus maak je geen zorgen!

Liefs vanuit Kandy,

Kavitha en Jeanine!

Ps... mijn foto's laden helaas niet, alleen de telefoonfoto's, de camerafoto's zijn te groot denk ik...