Alweer een verhaal

Het is me gelukt! Ik heb gewoon alle kinderen het lied: “Lees je Bijbel, bid elke dag” aangeleerd. Vanochtend werd ik gevraagd om tijdens de assembly wat te doen. Je moet je het zo voorstellen: 300 gezichten, allemaal gericht op mij, ik lichtelijk nerveus, de kinderen helemaal in spanning. En iedereen, nou ja bijna iedereen, zingt gewoon keihard mee na een paar keer de woorden herhaald te hebben!

Oké, dat was vanmorgen, laat ik eerst eens over dinsdag kletsen.

Het is dinsdagmorgen. Mijn wekker gaat, ik bak een eitje en ga lopend naar school. Het is weer pittig warm, maar wel weer ontzettend mooi! Tijdens het lopen merk ik op dat er in de Ameresekara Road een Engels huis staat, er staan zelfs brievenbussen die ik nog niet had gezien. Hmm… misschien toch nóg beter om me heen kijken.

Op school aangekomen, zijn mijn voeten direct al vies, ach wat maakt het ook uit! Ik bedoel, iedereen heeft daar ‘last’ van, of beter gezegd: mee te maken. Mijn hart smelt bijna als ik een paar kinderen van de kleuterklassen zie, hoe schattig! Ze mogen vandaag in eigen kleding naar school komen. En het is me daar verschillend! Pravir (jochie met syndroom van Down) toont trots zijn poloshirt, trekt hier en daar aan zijn kraag, wrijft eens over zijn buik en dan…. Hij wordt afgeleid door een andere kleuterverschijning. Ge-wel-dig, hij is helemaal in de bonen: het meisje heeft een prachtjurk aan en in haar gezicht zit allerlei soorten poeders. Ik vind het er gaaf uitzien, maar volgens mij vindt ze het zelf totaal niks en dan vind ik het weer zielig. Oh, Pravir heeft al iemand anders in het vizier. Een jongen met een zelfde soort poloshirt komt het plein op. Ook zijn kraag wordt even goed gedaan én zijn veel te grote horloge, wordt nauwkeurig bekeken. De assembly begint en Pravir kijkt zijn ogen uit, want alle kleuters hebben wel wat moois aan. Toch gaat die niet zingen, wat de juffen ook zeggen, hij houdt stijf zijn mond en steelt de show bij de oudere kinders.

Goed, op naar het klaslokaal, meneer loopt mijn zijn spijkerbroek naar een stoel, gaat zitten en legt stoer zijn been op zijn knie. Maar het blijkt niet heel lekker te zitten, dus wordt zijn been al na 5 seconden weer terug gezet op de grond. Vandaag komt de Kerstman en om dit te vieren heeft iedereen wat lekkers meegenomen. Dat wordt eerst maar eens lekker opgesmuld. Het gezicht van Pravir had je moeten zien, héérlijk: chocolade cake is zijn favoriet en laat dat nu net in een van de dozen zitten. Dan doen we stoelendans met elkaar, ik bedien de knoppen, maar elke keer die muziek uit, dat moet ik niet doen volgens P. Elke keer drukt hij weer de op de spatie knop. Ik hoef ook maar even mijn telefoon erbij te pakken of hij staat al in een bepaalde pose.

Nu een mooie van de klas en van de juffen. In mijn ooghoeken zie ik een poloshirtje voorbij schieten en ja hoor, hij staat netjes ook op de foto, wel wat achteraf, maar toch: hij heeft het voor elkaar!

Dan komt de kerstman, met zijn belletje en de kinderen zingen zo hard als ze kunnen. Daarna moeten ze laten zien wat voor dansje ze kunnen. Pravir staat vooraan, staat? Nee, zeg maar gerust: gaat helemaal los. Hij wil héél graag een cadeautje van de beste man.

Nou… dat was de schooldag ongeveer. Maar niet getreurd want ’s avonds is de Carolservice. Ik moet er om 5 uur zijn omdat ik mijn saree aanmoet, dus besluit ik om extra vroeg weg te gaan, aangezien we er elke keer iets langer dan een half uur over deden. Hmm.. er is nu bijna geen verkeer en dus sta ik er al met een kwartier. Heb ik weer, nog maar half 5. Er is gelukkig een leuke plek om op uit te kijken, maar de tijd tikt en er komen al wat juffen en kinderen langslopen. Maar nog geen Ms S(en dan een moeilijke naam). Ik besluit na zo’n 20 minuten toch ook maar binnen te kijken. Misschien is ze er al. Maar nee, ms Mirjam belt even voor me, ze stelt me gerust ze zijn onderweg. Het wachten wordt nu wel wat zenuwslopender. Het is namelijk al 10 voor 6 en de dienst begint om 6 uur. Ondertussen zijn alle juffen al langs geweest om te vragen waar mijn saree is, de een vindt het abnormaal dat ik zo lang moet wachten, de ander zegt dat het maar vijf minuten kost om zo’n ding aan te krijgen, weer een ander zegt dat ze wel snel een saree thuis kan halen. Ach, wat zijn ze toch goed voor me. Dan is het vijf voor 6 en ik word heel snel geroepen. De juf is gearriveerd en ik moet mijn topje en mijn rok aan zodat de juf de 5 meterlange stof om me heen kan draperen. Ik mis alleen nu wel mijn kleutertjes, die aan het zingen zijn. Oké na een keer helemaal ingewikkeld te zijn, wat toch niet goed blijkt, is er een andere juf die ook even komt helpen. Samen doen ze me de Saree aan. En dan… nu moet ik naar binnen. En ik sta achter het podium, dus als ik binnen kom lopen met dat ding, ziet iedereen me. Hoe ga ik dat doen? Gewoon naar beneden kijken, hoppa lopen. Een grote schijnwerper schijnt in mijn gezicht, maar ik denk maar aan een ding: huppa naar de stoel. Al de juffen vinden me prachtig en het zit ook best goed. De dienst is al een tijdje bezig en ik geniet ervan. Er komt ook nog een soort dominee wat zeggen, maar de kinderen lijken het niet al te boeiend te vinden, want ze blijven maar kletsen tussendoor.

Aan het einde worden er foto’s gemaakt, krijg ik wat knuffels van de kinderen en overal klinken complimenten. Gorgeous, beautiful, wonderful, you look so comfortable in it, it looks like you never wear any other clothes enzovoorts. Nu nog naar huis, tuktuk? Geen idee… wat is handig. Er komt al een juf naar me toe en vraagt me hoe ik ga. Ze regelt een Pickme, dat is een tuktuk die op een app reageert. Maar de beste meneer weet niet waar hij heen moet, dat moeten we niet hebben. Uiteindelijk is ms Nimmi zo lief om me thuis even af te zetten.

En dan die saree nog uit… het duurt even, want net op het plekje waar niemand bij kan, op de rug, zit een veiligheidsspeld. Na wat prutsen krijg ik die ook los en komen er uiteindelijk nog een stuk of 6 spelden uit de lap stof. Toch een hele ervaring en jullie mogen wel zeggen hoe jullie het vinden.

Vandaag dus weer een Christmasparty, nu van de oudere kinderen. Eerst de opening, vervolgens alleen maar eten en drinken, nog een paar potjes “Anamaria Koekoek!” En dan wordt het afscheid nemen voor vier weken. De een na de ander geeft me knuffels, een paar zoenen, wenst me een fijne vakantie en een goede Kerst toe. Daarna volgt de lunch met al het personeel. Heel gezellig, alleen ik kan er niks aan doen, maar mijn literfles met water en een pak zakdoekjes waren heel hard nodig, man ik krijg tranen in mijn ogen van dat pittige eten. Ik krijg zelfs nog cadeautjes van juffen en iedereen geeft een knuffel en 2 ‘zoenen’. Dág school, ik ga het missen.

Met het schrijven van deze blog, over de kerstman en alle heutemeteut eromheen, gaat er in mezelf steeds om: het is een hele ervaring, maar het gaat hier niet om. Het gaat hier niet om. We vieren maar wat af, maar doen we dat wel tot eer van God? Is het wel echt om de Koning te prijzen?

Daarom is het ook zo mooi, dat ik op een Kerstkaart zag staan: “Een boog in de wolken, als teken van trouw, staat boven mijn leven, zegt: Ik ben bij jou.” Ik hoop dat de Heere Jezus geboren mag worden deze Kerst in al deze kinderharten en in harten van Nederlandse mensen. Zodat ze mogen weten dat de Heere altijd bij hen is. Waar dan ook..

Al met al, weer veel te lang. Complimenten voor de gedichten die ik heb gelezen naar aanleiding van de vorige blog!! SUPER LEUK!!

Liefs van een juf in het verre Sri Lanka.

Een blikje terug,,,

Tot nu toe…

Wat ik hier allemaal meemaak,

Gebeurt soms tot zelfs heel vaak.

Daarom nu een soort van terugblik,

Dat geeft ons namelijk de grootste schik.

Laten we beginnen bij het begin,

Een pizza op Londen ging er wel in.

Daarna stegen we op om te gaan,

Om vervolgens met winterkledij in de snikhitte te staan.

De taxi bracht ons met 80 km/uur naar het huis.

De grote kamer en de tuin, het voelde als ons thuis.

We hebbe contact met Jan en alleman,

Maar we waren nogal moe, wat vind je daarvan?

We kiezen vaak voor transport met tuktuk,

Palmen, kokosnoten, toeters en bellen: wat een geluk!

De eerste echte schooldag komen we te laat,

Tsja, dat heb je als je met een welwillende man mee gaat.

De schooldag is tot half 12, half 1 of twee uur,

Wat dus ’s middags leidt tot een beetje avontuur.

De Mac Donalds hebben we heel snel in de gaten,

Waar we dus geregeld, na een bezoekje aan het strand, aten.

Dan komt de dag van het olifanten spotten

Waar we eerst voor in de trein motten,

Nog één plekje, lekker warm

Joke op schoot, zodat ik nog meer opwarm.

Dan de TukTuk, geen metertaxi of iets.

Waardoor je dus veel te veel betaalt of zoiets.

Wassen, lopen, knuffelen, rijden,

Olifanten kijken echt niet op van twee Neerlandse meiden.

Vervolgens krijgen we in een kruidengarden,

Van alles opgesmeerd en een massage wat ons een beetje verwarde.

Op zondag gaan we naar een bijzondere kerk

Net even wat anders dan GerGem, dat is wat ik merk.

Toch ook best leuk zo’n enthousiaste voorganger,

Door zijn woorden: “Lovely, great to have you here” worden we totaal niet banger.

We spenderen weer wat tijd op school,

Daar hebben Joke en ik de grootste lol.

Soms hoe je elkaar maar net aan te kijken,

Om vervolgens met je lach het volgende dorp te bereiken.

Al de kerstinspiratie van de juf komt uit de kast,

Wij worden daar totaal door verrast.

We zingen wat af met de kinders,

Wat zorgt voor een heleboel liefdevolle vlinders.

Joke neemt vrijdags afscheid van de school,

Ze krijgt een tekeningenboekje helemaal vol,

Van alle kinderen en zelfs van de jufs:

“Lieve Djoke (k= Engelse g): God bless you!

Nu nog even geen huilerig gedoe!

We gaan nog op pad naar een speciale markt,

Wat natuurlijk vele malen leuker is dan de saaie supermarkt!

Dan komt de maandag van het afsceid,

Ja Jook, je bent echt een geweldige meid!

Je kookkunsten ga ik enorm missen.

Daarbij de vele lol en de gesprekken over meidenonderwerpen,

We hebben elkaar weer flink op mogen scherpen.

Een cadeautje van Kavitha, een lach en een traan,

Nu moet je toch echt in die mini budget taxi gaan.

En dan ben ik alleen.

Een heel avontuur, over het algemeen.

De een na de ander komt aan me vragen,

Hoe het me alleen vergaat en ik mag niet klagen!

De mannen blijven wel toeteren en kijken je na,

Het hoort erbij en het is echt niet eng hoor, pa & ma!

De ene juf na de andere juf nodigt me uit,

Dus zo af en toe ben ik er even tussenuit.

De avond bij Kavitha en haar moeder zal ik niet snel vergeten

Daar heb ik heerlijk Sri Lankaans gegeten.

Maar wat een armoe komt er voorbij en wat zijn ze toch zo blij!

Ik moet tevreden zijn met dat wat we hebben in de Nederlandse maatschappij.

Uiteindelijk wordt het heel erg laat,

Omdat de kerktelefoon weer aangaat,

Waarbij de kinderen heerlijk zingen,

Ik hou echt van deze Kerstdingen!

Tot Heerlijkheid van de Koning, daar gaat het om,

Dit gaat over de gehele aarde alom!

Die zondag praat ik lekker Nederlands, met mensen die hier al vrij lang wonen.

Daarna was ik een soort helemaal in de bonen!

Het voordeel van alleen reizen,

Is dat je met iedereen kan kletsen, zonder dat ze je afwijzen.

Iemand van de UK, Duitsland, Australië en nog meer,

Ik geniet daarvan, keer op keer!

Deze week ga ik de bovenbouw ‘les’geven,

Er is daar enorm veel te beleven!

Ik laat ze de LORD’S Prayer op mijn phone zien,

En nu kan je het al raden misschien..

Er komt iemand met grote vaart tegen m’n hand,

FLATS op de grond, een IPhone is daar niet tegen bestand..

Ook dat soort dingen gebeuren,

Daar moet je vooral niet om treuren.

De saree heb ik pas komende dinsdag aan,

Dus tegen die tijd komt er hier een fotootje op te staan!

Oh ja, de presentatie voor leraren is weer verzet,

Dat doe ik dus na de vakantie met de grootste pret.

Wel hebbe ze allemaal een formulier,

En helpen ze mij zeker te weten, op papier!

Ik ga met ms. Nimmi een citytrip doen.

Respect, zij rijdt een aut door Colombo met redelijk goed fatsoen!

Zo af en toe blijft ze staan,

Want al de kerslichtjes staan aan!

Ik krijg Sri Lankaans eten toegediend,

Super lekker, misschien wordt het toch nog wel een beetje mijn vriend.

Na alle gezelligheid op school,

Ruikt de stad op vrijdag totaal naar het riool.

Lichtelijk smerig, maar je moet het ermee doen.

Ik kom weer thuis, me voelend als een moeie en slechte kampioen.

De Nederlandse patatdag houd ik in ere.

Dus na een dagje scriptie, strand en zonnebrand smeren.

Loop ik op mijn gemak richting een zaak waar ik kan eten.

Laat er nu net weer een man zijn, die mijn naam wil weten.

Helaas, ik heb geen naam, dat was mijn antwoord.

“Dan een telefoonnummer?” Zegt ie als hij mij hoort.

Stoïcijns loop ik door,

Ik negeer je compleet, sorry hoor!

Het gaat tot nu toe allemaal fijn,

Dat komt mede doordat we zoveel in contact zijn.

Een trotse lerares, trotse familie en vrienden is leuk om te zien,

Ik waardeer ze nóg meer, sindsdien!

Whatsapp en Skypen doe ik maar al te graag,

En: zijn er nog reacties op de blog? Dat is wat ik me elke keer weer afvraag.

Ik ben zo blij met de trouwe volgers en reactiegevers,

Dat ik dagelijks mijn pagina ververs.

Ik weet niet zo goed hoe ik u en jou moet bedanken,

Het klinkt me in ieder geval als muziek, die meelevende klanken!

Al jeukend aan de bulten,

Komt er een eind aan deze tumulten.

Heerlijk om weer zo bezig te zijn,

Dat zorgt bij mij voor een flink wat zonneschijn!

Vergeet nu niet,

Ik ben geen zwarte piet,

Zorg dat je reactie redelijk rijmt,

Dat je de woorden een beetje aan elkaar lijmt,

Zodat ik weer eens lekker kan lachen en schik heb,

Of stuur een mailtje of een app.

Kan je toch niet echt rijmen?

Dat geeft dan niks, want al die andere reacties en geheimen,

Vind ik ook gewoon serieus leuk!

Ik ben blij dat jullie lezen tot het einde toe,

Maar dan zeg ik nu echt: “Houdoe!”

Lieve opa Klaas en oma Jannie,

Vandaag is een moeilijke dag... Weet dat ik met alle liefde aan jullie denk en voor jullie bid!

Veel liefs Jeanine

Net eventjes wat anders

De laatste dagen voor de vakantie gaan heel anders dan in Nederland. Ik verheug me erop om weer naar school te gaan! Elke dag weer zoveel te beleven, zoveel kinderen die je even speciaal gedag komen zeggen. Na volgende week moet ik het vier weken zonder doen..

Maandag en dinsdag ben ik in Grade 3, een behoorlijk aanwezige groep, met een al wat oudere dame voor de klas. Het duurt altijd even voordat deze mevrouw in haar klas is, het is ook allemaal niet zo makkelijk voor d’r. Ik ben al lang en breed in de klas en heb me voorgesteld aan de kinderen. Deze dagen krijgen de kinderen geen les, want de toetsen zijn voorbij. Toch moeten ze van iedere juf wel komen, anders kan je niet van die mooie Kerstdecoratiedingen maken. Ik zit me een beetje te verbazen, de juf schrijft haar rapporten, andere juffen komen in- en uitlopen. De kinderen doen niets of doen een spelletje en het volume gaat steeds verder omhoog. Ik besluit om maar een korte presentatie te houden over Nederland. Eén en al oor zijn ze! Een Nederlands liedje en wat Nederlandse woorden vallen heel goed in de smaak. Daarna maar naar buiten om de energie even weg te werken, dus gaan we lekker naar het veld doen we tikkertje met de bal, slingertikkertje en Annamaria Koekoek doet het ook goed. Heerlijk! Dan worden we allemaal weer naar binnen geroepen, want.. er loopt een moederhond rond, die het leuk vindt om met kinderen te spelen. Dit gaat alleen niet zo zachtzinnig, dus moeten we naar binnen voor die een van ons te pakken krijgt. Na een poosje niks, worden we in de bus gezet om te gaan oefenen in de kerk voor de kerstdienst. Kinderen zingen volop mee, de juf gaat niet mee, dus moet ik kijken of ik ze bezig kan houden. Haha, soms best grappig, je hoeft maar even je donkere gezicht op te zetten (booskijkend) dan worden ze al stil. Na deze dag word ik honderd keer bedankt en er wordt gezegd: God bless you, God bless you! Deze oudere juf vond het allemaal maar prachtig hoe ik de kinderen bezig hield en was me vooral heel dankbaar.

Voor de vakantie wil ik ook nog even naar Grade 4, wat heerlijk. Ook zij luisteren ademloos naar de Nederlandse presentatie, de Nederlandse zinnen en ze genieten vooral van het spel: Party en Co. Ze worden dolenthousiast van alles. Het is grappig om te zien dat ze zo bezig zijn met dit soort dingen, je bent het helemaal. Donderdag vertel ik weer een Bijbelverhaal over het volmaakte gebed, waarna ze een mooie plaat maken van de Lords prayer. Sommigen zijn daar lekker lang mee bezig, anderen zijn daar wat korter mee bezig, maar het volume blijft laag. Er komt zelfs een juf binnen om te vragen of ik nu wat aan doen ben of niet, ze zijn zo stil! Dat is toch best een compliment.

Vrijdag is de bazaar. Wat een speciale gelegenheid! Iedereen is druk in de weer om dingen te verkopen. Een beetje Koninginnedag gevoel krijg ik hiervan. Echt leuk! De kleuters mogen daar niet echt bij zijn, dus word ik voor die klas gezet zodat ms. Sheranti kan helpen. Heerlijk om te doen, maar wat een herrie geven die oudere kinderen. Ik kom er nauwelijks overheen. Het is niet heel bevorderlijk voor de concentratie zullen we maar zeggen. Toch probeer ik eerst met ze te zingen, om vervolgens het Bijbelverhaal te vertellen van Maria en Jozef op weg naar Bethlehem. We doen wat rekenen, een beetje letters oefenen en we maken een kerstkaart. Maar dat wordt ook wat moeilijker, want er zijn geen kleurpotloden meer… Tsja, dat heb je als je alle kasten al vroeg leegruimt enzovoorts. Ach met grijs is het ook best leuk!

Toch voel ik me deze dag niet helemaal topfit. Ik heb een beetje last van moeheid, slappe benen en gewoon een beetje druilerig ofzo. Ik vraag toch maar of ik even wat eerder naar huis mag. Tuurlijk, neem een lekker bad en duik je bed in, was het advies van de directrice. Nou ja, zo erg is het ook niet. Het zal wel iets te maken hebben met een gevoel van binnen wat even een beetje naar is. Dan maar lekker aan mijn scriptie, met degelijke psalmen aan, wat best goed doet!

Ach ik moet daar ook niet zoveel in blijven hangen want deze week heb ik weer allerlei leuke dingen meegemaakt:

- Maandagavond had ik een leuk gesprekje met een jongen van de UK die hier ook in het guesthouse sliep. Ik heb denk ik om de twee zinnen gevraagd wat hij nu precies zei, want het accentje is anders en sommige woorden ken ik gewoon echt niet! Dit is wel echt leuk aan reizen, iedereen die hier is, maakt wel even een praatje. Je kan allebei gewoon wel wat vertellen over waar je vandaan komt, wat je doel is enzovoort.

- Ik word gevraagd om te helpen met de kerstversiering voor de verkoping in het Guesthouse. We hebben veel lol tijdens het maken, want we weten allebei niet hoe het moet. Uiteindelijk zijn de bollen heel leuk geworden. Als de vrouw des huizes weg is, heb ik een gesprek met de oude moeder. Ze zit vanwege een gebroken been bij haar dochter in huis. Ze vertelt heel open over het overlijden van haar man in de afgelopen maand, over arranged marriages, over een film enzovoorts.

- Woensdagavond ga ik gezellig met Kavitha wat drinken en kletsen over de vakantieplannen die we hebben. Echt super, ze heeft een hele lijst gemaakt met huizen en plekken waar we heen kunnen. Daarnaast liggen we helemaal dubbel om een jongen die in het restaurant werkt, maar die waarschijnlijk ergens in het buitenland heeft gestudeerd en dus die gewoontes heeft overgenomen. Lekker overdreven aardig, zullen we het maar noemen.

- Na de gezelligheid met Kavitha, kom ik thuis en word ik in een stoel geduwd. Want de film waarover de oude vrouw heeft verteld staat weer aan en ik moet hem echt zien! Nou heerlijk, het is een heftige film, maar wel echt interessant! Over een ziek meisje, met een heel verhaal eromheen.

- Donderdagavond word ik opgehaald om 6 uur, rond 6 uur dat is beter gezegd, want het werd 7 uur. Een juf heeft me uitgenodigd om lekker een citytrip te doen. We gaan met de auto gewoon wat rijden, wat soms wel behoorlijk eng is hoor. Soms door rood, soms gewoon stilstaan om met verbazing naar de gedecoreerde tuinen of hotels te kijken (wat dan een hoop getoeter oplevert) en uiteindelijk krijg ik typisch Sri Lankaans eten. Het was echt lekker. De juf was een beetje bezorgd of ik het wel lekker vond en of ik geen buikproblemen had gekregen, gelukkig niet!

- Ik heb in de afgelopen dagen nog nooit zoveel mijn handtekening gezet. Er is een jaarboek te koop met allerlei foto’s van het afgelopen jaar, gemaakt door de leerlingen. (Ik heb er ook een bemachtigd) De laatste pagina’s zijn voor het signeren van deze boeken en een Nederlandse handtekening, wie wil dat nu niet? ;)

- Oh ja, echt als laatste dingetje… De kerstdienst gaat volledig in stijl. Iedere dame gaat in een Saree. Hmm… daar sta ik dan. Wat moet ik dan aan? Nou er komen er heel wat vragen of ik er ook een aantrek. Nou vertel me maar waar ik het kan kopen dan! Oh, al niet meer nodig. “Ik geef je er eentje, welke kleur vind je mooi?” Dus ik krijg een mooie rode saree met kerstboompjes erop. Alleen een klein dingetje, je ziet een gedeelte van je buik… daar ben ik natuurlijk heel trots op, maar ach het is een hele ervaring om zo’n ding aan te hebben denk ik! Echt leuk dat ze dat aanbieden hoor, ik waardeer dat enorm. Benieuwd naar wat een saree is? Kijk even op Google!

Nou dat was het wel weer..

Geniet van de vorst en het prachtige weer! Ik zie foto’s langskomen, waar ik enorm blij van word!

Tot snel weer!

Allerlei belevenissen

Ayubuwan!

Er zijn weer wat dagen voorbij gegaan en op deze vroege morgen share ik deze blog! Niet zonder dingen te beleven, daarom wil ik gewoon maar beginnen met wat dingetjes delen, ik zal het niet per dag doen, want ik heb niet zo’n goed geheugen merk ik ;)

Na schooltijd word ik door de Grade 7 geroepen, een paar weekjes terug hebben Joke en ik een belofte gedaan om een keer met ze te voetballen. Ik ga me omkleden en zeg dat Grade 8 ook mee doen. Daar sta ik dan, op het veld met een knalrood shirt, maar wie zitten er in mijn team: geen idee! Na een tiental minuten, wordt het voor mij behoorlijk warm. De zon schijnt namelijk zeer fel op het veld waar we spelen. Ik word al gewaarschuwd door de principal dat ik niet te lang moet doorgaan, omdat de warmte nu te heftig is en ik dat niet gewend ben. Ik voel al een beetje hoofdpijn opkomen. Maar… ik merk: ik doe wel mee, allee de kinderen zijn vele malen beter. Na ja, dan maar een plezier doen door een beetje heen en weer rennen. Ze vinden het heel tof dat ze even met mij hebben kunnen spelen. Ik krijg zo’n 40 keer “Thank you ms” te horen.

Vrijdagavond word ik opgehaald door Kavitha, in de driewieler natuurlijk. We gaan naar het huisje van haar moeder en haar. We rijden door een straatje waar allerlei mensen illegaal wonen, de omstandigheden zijn heftig. Een algemene badplaats - een klein fonteintje-, een aantal mensen met nauwelijks kleren aan, kinderen op blote voeten over straat. Armoede en dat terwijl ik gisteravond op Skype nog heb verteld dat dat in Colombo wel meevalt. Als we aankomen, begint het te regenen en niet zo zachtjes ook. Ondertussen ben ik daar wel aan gewend, alleen meestal zat ik dan in de buurt van het guesthouse. Ach nu zit ik ook droog. Tot ik eens goed om mij heen kijk, wat heftig eigenlijk. Er is een kleine zitruimte van ongeveer 3 bij 3, een kleine slaapkamer met 1 bed, waardoor mijn vriendin dus op de grond slaapt, een inimini keukentje. En toch, ze lachen gelukkig! Ik krijg eten van ze, geen idee meer hoe het heet, maar het was lekker. Alleen, sorry, ik heb de gefrituurde vis niet op. Waar ik me nu heel erg voor schaam! Het wordt een gezellige avond, we gaan nog even een huisje verderop kijken, waar een broer van Kavitha met zijn vrouw en zoontje woont. Ik vermaak me prima met de gesprekken en met het zoontje die met van alles en nog wat komt aanzetten. Het is echt gezellig en goed, én de moeder van Kavitha nodigt mij hartelijk uit met Kerst, zodat ik niet alleen hoef te zijn. Daarna luister ik mee met Klaaswaal, waar een zangavond wordt gehouden. Heerlijk om de kinderen van de zondagsschool en volwassenen te horen zingen. Het was vrij laat, dus ik heb maar niet al te hard meegezongen, maar het “Ere zij God” kon ik niet laten om wat luider te doen. Wat is het groot, dat je zover weg, toch dichtbij kan zijn!

Zaterdagavond, ik wil de patatdag van thuis wel een beetje in ere houden. Dus besluit ik, na een dagje kerstinkopen doen voor de familie van Kavitha, om naar de Mac te gaan. Eenmaal klaar met eten, wat trouwens heel erg veel lijkt op onze Mac, wil ik met de TukTuk terug naar huis. Een man staat me al op te wachten, ik stap in en we vertrekken. Op een gegeven moment vraagt deze meneer, waar mijn vriendin is. Huh? Ik herkende hem eigenlijk niet.. hij heeft ons blijkbaar al eens eerder gereden. Ik geef aan dat Joke naar huis is. Een gesprek over wat ik allemaal in Colombo kan doen eindigt in de volgende vragen: “Ben je al getrouwd?” “Nee.” “Hoe oud ben je eigenlijk?” Ik probeer er wat omheen te draaien en vraag hoe oud hij is. “Very young,32” geeft hij als antwoord. Hahaha, heb ik weer en nu moet ik gaan zeggen dat ik 20 ben. “Heb je al een vriend?” “Bijna.” Op zulke vragen geef ik maar kort antwoord. “Wat was je naam ook alweer?” “Mag ik je telefoonnummer?” “Heb je ook facebook?” “Wil je mijn telefoonnummer, dan kan je bellen als je een TukTuk nodig hebt.” Wat ben ik blij dat we ondertussen vlakbij het guesthouse zijn, ik wimpel het allemaal mooi af met een glimlach. Volgende keer maar eens goed nadenken over antwoorden…

Zondagmorgen gaan we met de Tuktuk naar een Baptist Church. De dienst start om half 11 en wij komen net op tijd binnen. Bij binnenkomst ziet Kavitha gelijk een familie die ze kent en wat blijkt? Ze zijn Nederlands! En wat nog leuker is: ik heb met deze mevrouw contact gehad over waar ik stage zou kunnen lopen en ze heeft mij naar Logos gestuurd. Zo leuk om haar nu te ontmoeten! De dienst begint en we zingen mooie liederen, die ook in Nederland wel bekend zijn. Daarna preekt er een voorganger over Jozua en de val van Jericho. Jozua viel op de grond neer, hij kon het niet, maar God kan het! En zo is het altijd en overal: wij kunnen het niet, maar God kan alles en Hij weet wat goed is voor ons. Fijn om zo’n dienst mee te maken. Daarna maak ik nog een afspraak met een ander Nederlands meisje om te kijken of ik bij haar kan komen tijdens de schoolvakantie.

Thuis luister ik mee met de thuisthuis dienst. De laatste preek alweer van de mooie serie over Jesaja. Een preek waar alles in gehoord werd. Wij zijn in donkerheid, maar verlichting is erk daar kon niet over gestopt worden! De heerlijkheid van de Heere kan in ons hart gelegd worden en toegepast worden, tot eer van God! Een rijke inhoud voor iedereen!

Verder wil ik jullie bedanken voor de vele leuke reacties! Elke keer kijk ik eventjes of er nog reacties zijn bijgekomen, echt heel erg leuk! Ik waardeer dat enorm. Die kakkerlakken deden het hem wel, maar sorry opa en oma, ik laat ze opruimen, ik ga ze niet opbakken. En Anne-Lise, wie weet kunnen we dat regelen op jouw school, lijkt mij heel leuk!

Ondertussen ben ik alweer een week alleen, gek, maar het gaat heel goed! De dieren wereld heeft zich ondertussen goed laten zien. Olifanten en mini”krokodillen” in de eerste week, kakkerlakken en eekhoorns in de afgelopen week, een gekko in de gootsteen op zondagmorgen én natuurlijk de muggen. Nou… over een poosje kijken we er gewoon niet meer van op…

Armoede en rijkdom wisselen zich hier af, heftig, maar ook goed om te zien, want hierdoor besef je pas weer echt goed, wat je thuis allemaal hebt! De laatste dagen van het schooljaar komen eraan, de kinderen zien uit naar de vakantie, een lange vakantie van 4 weken. Tussen dit alles door, probeer ik aan mijn scriptie te werken. Tot nu toe gaat het echt heel goed, nog geen grote huilbuien, cultuurshock zaken of andere dingen gehad. Ik ben blij dat er aan mij gedacht wordt, niet alleen in de berichten uiten jullie dat, maar ook in de gebeden. Dat doet goed. Zouden jullie ook voor de kindertjes van het Logos willen bidden en voor Kavitha en haar moeder?

Al met al toch weer een lang verhaal, sorry!

De volgende keer, volgt snel weer!

Veel liefs Jeanine

Griezels

Misschien wel weer vlug om nu alweer een blog te schrijven, maar vandaag was zo leuk, dat ik het even wil delen!

Trrrrriing, Trrrrriing! Pfoe, is het nu al weer licht? Dat was even net wat te vlug eigenlijk. Maar goed, ik ga maar gewoon uit bed. Er wordt weer op de deur geklopt, ik weet al wat het is, de man van het huis komt wat brengen van de bakker! Heerlijk, een chocolademuffin. Van dat afvallen komt echt niks terecht…

Elke dag vraag ik me weer af, wat zal ik nu eens aantrekken. Ik doe mijn koffer open en dan… bahbahbah! Een kakkerlak rent onder mijn koffer vandaan. En niet alleen de kakkerlak gaat rennen, maar ik ren ook heel hard weg, naar een hogere plek: mijn bed. Oeh, met dat ik het schrijf krijg ik weer kromme tenen. Bibbers, wat moet ik doen? Dan maar even een gymnastische oefening op mijn buik, om te zien waar dat beest is gebleven. Vanuit het bed kijk ik onder het bed, dáár zit hij. Althans hij ligt op de grond. Oké ik besef me, ik moet niet zo benauwd doen, maar ik heb echt zo geen band met zulke dieren. Ik ga wel eerst naar de badkamer, maar prompt ligt daar ook zo’n beest op z’n rug.

Dan maar naar de mevrouw van het gasthuis. “Can you please help me?” En volgens mij ziet ze aan mijn verwrongen gezicht dat er iets is ;) Ze weet al hoe het komt. Met de schoonmaak van mijn kamer hebben ze iets in mijn kamer gespoten om ze dood te maken. Dan komen ze dus eerst even tot leven en vervolgens gaan ze dood. Ook zij ruimt ze liever niet op, dus komt er een lief vrouwtje, de dienstmaagd om mij te verlossen van deze beesten.

Oh ja, er was ook nog een ontbijtje voor me, iets met rijst in kokosmelk en met sambal. Ik besluit om dat maar met de lunch te doen. Eerst maar eens naar school lopen. Het is ongeveer tien minuutjes lopen en op straat zie je toch de leukste dingen. De broodkar met Für Elise komt weer langs (zie filmpje), een man maait het gras met een soort hockeystick, een hoop dure auto’s: Porsche, Audi A6, Toyota Prius (PAP!!) en toeterende mensen komen langs. Al lopend glibbert mijn bril alweer naar beneden en is er van mijn lekkere luchtje niks meer te ruiken, het is nu al warm eigenlijk.

Op school aangekomen zie ik geen enkele leerkracht, alleen maar kinderen. Ik wil even de spullen pakken voor mijn les, maar om nu zelf in de kast te graaien is ook zo wat. Ondertussen is het al 8.10 uur, dat betekent dat de assembly al lang en breed had moeten beginnen. Eén van de kinderen geeft mij wat kralen en zelfgemaakte kralen, speciaal voor mij. Ik neem dat aan, maar ik vind het wel een soort lastig, ze hebben al zo weinig. Eindelijk rinkelt de bel, al de juffen en meesters komen uit een lokaal, ze hadden een gebedsbijeenkomst, alleen ik wist dat niet! Na de opening gaan we naar de klas, ik kan gelijk beginnen met mijn les in groep 3. Mijn kleine laptopje gebruik ik voor de PowerPoint, maar dat is lang niet zo goed zichtbaar, dus eerst de klas maar eens reorganiseren. Iedereen zit heerlijk te luisteren naar de verhalen over de sneeuw in Nederland. Hoewel hier het zweet overal zit, praat ik met plezier over deze tijd van het jaar. Wat hebben de mensen allemaal wel niet aan als het koud is? Hier en daar wat interactie. Dan beginnen met de les, stap bij stap en iedereen kan lekker mee doen! Heerlijk, ze zijn zo creatief! “Ms DJenien, can I make my own hat?” “Ms Djenien, do you like my painting?” Ms Djenien can I make your hair?” Oh, ze zijn zo schattig! “Goodmorning ms Djenien, thank you ms Djenien!”

En zie de foto’s voor het resultaat! Iedereen wil het meenemen naar huis, maar ik vraag aan de juf of het ook opgehangen mag worden, nou de kinderen werden dolenthousiast! Want dát was nog veel leuker! De shadowteacher helpt mij met ophangen en zo hebben we een gesprekje over mijn verblijf. Ik mag gerust eens aankloppen, want ook zij heeft vrij en dan kunnen we misschien wat gaan doen. Zie je, ik ben niet alleen!

Het is pauze, dus eten de kinderen hun snack, wat in onze ogen echt een diner is. Daarna gaan we lekker naar buiten en spelen we met de bal. Ze komen steeds losser! Ik maak nog even een blunder door een jongen een meisje te noemen, sorry, ik kan ze soms niet onderscheiden.

Dan komt er een juf met een andere juf naar mij toe. Gisteren vertelde de dame dat ze een neef in Den Haag heeft wonen en dat ze weet dat wij super lekkere koekies hebben. Dit is voor jou, ik krijg een tasje met een stuk of 10 cookies, gekocht door de jongere dame. Dat is toch leuk! Tijdens het knutselen, worden de kinderen gewogen, dan komt de vraag of ik ook nog wil proberen. Nou, sorry! Ik denk dat ik dat nog niet aandurf ;)

Ik moet zeggen dat het heel goed gaat, zo alleen ben ik niet! In het gasthuis zijn meer mensen, dus ik hoor lekker veel geklets. Daarnaast is het ook geweldig om op straat te lopen tussen de lachende schoollui, want die heb je hier heel veel! Iedereen heeft een soort respect voor me, ze zeggen gedag, ze toeteren, ze doen wat ze leuk vinden! Ik kan alleen maar zeggen, dat het zo ontzettend fijn is en dat ik daar enorm dankbaar voor ben. Ook op afstand heb ik geprobeerd mee te leven met thuis. Gert Jan is geopereerd en het mocht goedgaan! Ook de vader van een vriendin mocht weer wakker worden, na een langdurige operatie! Wat is de Heere dan goed hè! Het simpele kindervers komt vaak genoeg in mij op, want dát Hij schenkt is zo ontzettend duidelijk!

“Opent uwen mond,

Eist van Mij vrijmoedig,

Op Mijn trouw verbond,

Al wat u ontbreekt,

Schenk Ik zo gij het smeekt,

Mild en overvloedig!”

Een warme en plakkerige groet,

van mij!

Dág dág!

Een gekke kriebel heb ik, zo’n kriebel die ik ook al had toen ik wegging uit Nederland. Weer afscheid nemen, nu van een ontzettend gezellige meid! Wat heb ik genoten van de aanwezigheid van Joke! Ik was blij dat ze de eerste twee weken met mij was, om alles een beetje te ontdekken. Ze kan met een gerust hart naar huis. Ik weet ook niet precies waarom ik nu zo’n kriebel heb, want ik heb het echt naar mijn zin. Het is gewoon het feit dat je weer “Tot ziens” moet zeggen.

En nu loop ik naar school in mijn eentje, ik weet dat Joke nog even naar het strand gaat, maar als ik thuis kom van school, dan wordt het gedag zeggen. Oef… Een gezellige “Goedemorgen” maakt me weer een beetje vrolijk, eigenlijk moet ik er gewoon voor gaan! Het zal allemaal vast goed komen. De assembly start weer, alle kinderen komen rustig en stil aanlopen om naar het verhaal te luisteren van ms. Fernando. Het gaat over “Friendship”, nou ik heb me al een aantal keren bedacht, dat ik deze twee weken een goede vriendin erbij heb! Terwijl ik sta te luisteren, wordt er op mijn rug geklopt. “You have to miss your friend right now, so I come to you to say hello.” Zo lief! Ze had me zien lopen, in mijn eentje en daarom kwam ze eventjes naar me toe.

Nu even afstand nemen van die rare kriebel. Ik ga naar grade 2 dit keer, weer wat oudere kinderen. In deze klas zitten heel veel speciale kinderen en dus zijn er ook veel meer leerkrachten te vinden in deze klas. Eén van de speciale jongens, zit vlakbij mij, ik probeer hem aan te sporen om te gaan rekenen. Elke keer na twee minuten kijk ik op zijn blaadje, hij snapt wat ik wil, gewoon blijven werken. Op een gegeven moment komt er een meisje uit de klas hem helpen. Wat mooi om te zien, dat ze zich over hem ontfermen wil! Ik kom erachter dat de leerkracht absent is, na rekenen doen de kinderen niks. Ze moeten wachten op een juf die een toets komt afnemen voor godsdienst. Ook dat loopt wat uit, dus vraag ik of ik wat mag doen met de kinderen. Gelijk enthousiast. Ik leer weer “Lees je Bijbel, bid elke dag” aan. Aan het einde van mijn verblijf hier, kent iedereen dit lied in het Nederlands ;-)

Daarna krijgen ze de toets. Naar mijn mening een leuke, gevarieerde toets. Soms schrijven, soms tekenen, soms combineren enzovoorts. Ik zit achterin om de juf te observeren. Een leerkracht, speciaal voor een speciaal kind, zit naast me en vraagt om wat foto’s van thuis. Ze vindt het helemaal geweldig om te zien waar ik woon, wat er typisch Nederlands is. Daarna zit ze met haar telefoon en ik maar denken: wat ongeïnteresseerd! Maar wat blijkt, ze zit mijn stem te luisteren. Ze heeft het lied opgenomen, dus elke keer hoor ik héél zachtjes mijn stem. Hoe grappig is dat!

Hupsakee, naar huis! Om half 1 is de dag afgelopen voor Grade 2, dus loop ik weer naar huis. En met dat ik naar huis komt, speelt de kriebel alweer op. Ik kan er niks aan doen.

Kavitha komt speciaal naar ons huis toe om gedag te zeggen, ze heeft zelfs kleine presentjes meegenomen. En… “Als je je alleen voelt, dan moet je me echt appen hoor!” Ze is zo lief! “Bye Joke!”

Nog 5 minuten, dan komt de taxi. Joke doet nog snel de laatste dingen in de koffer, gaat naar de WC en dan gaan we naar beneden. We lopen naar beneden, zij in haar winterkleding en ik in m’n zomerse kledij. Dan nemen we afscheid met een knuffel en drie zoenen. Ik met tranen, Joke al lachend. Zo heeft iedereen een andere manier van afscheid nemen.

Voor Joke:

Wat de toekomst brengen moge, mij geleid’ des Heeren hand! Ik hoop dat je geleid mag worden door de lucht, dat je gespaard mag blijven en dat je morgen veilig thuis mag komen!

Papa en mama, broers en zussen, ik mis jullie op zo’n dag best wel! Jullie weten ook hoe goed ik ben in afscheid nemen…

Wat ik nog meer wil delen:

- De WiFi verbinding wordt wat slechter, helaas. Vanochtend was het wel weer wat beter, dus we blijven hopen dat we lekker kunnen doorgaan met contacten. En anders wordt het veel skypen, mailen en niet mijn telefoon gebruiken, maar een dongel.

- Ik word overal uitgenodigd om eens langs te komen tijdens de vakantie, ik krijg het nog druk!

- De leerkrachten zijn heel aardig voor me, ze komen van alles vragen als ik in hun klas ben. We lachen ook veel af, wat ik natuurlijk heel fijn vindt.

- Schouders recht, borst vooruit, ik ga ervoor! Ik heb een ontzettend goede start gehad, nu kan ik gewoon rustig verder en me helemaal focussen op mijn onderzoek!

- Super bedankt ook voor alle leuke, lieve reacties, ik waardeer dat echt enorm!

Schooldagen vliegen!

Op het moment van schrijven, zit ik aan een zwembad, waar de kinderen leskrijgen, de vliegen vliegen om ons heen, de zon omringt ons en het gezellige gebabbel van de juffen langs de kant wordt gewaardeerd.

Wat een belevenissen weer. Het onderwijs zit hier anders in elkaar, maar het is zo gaaf om te zien! Vorige week heb ik al een aantal lessen gegeven, bij de kleuters, maar nu word ik uit de kleuterklas gehaald om eens een kijkje te nemen bij grade 1, oftewel groep 3. Een hoop verschillen zijn merkbaar, deze kinderen werken de hele ochtend, met een kleine pauze tussendoor. Ze krijgen een andere juf voor godsdienstig onderwijs, ze hebben een juf voor rekenen, voor computerles enzovoorts.

De juf van godsdienst hoeft maar binnen te komen en iedereen gaat staan en met een grote glimlach wordt er gezegd: “Goodmorning Teacher Myra.” Deze juf schijnt leuk te zijn, dat zie je aan de houding van de kinderen. Ze doen erg hun best, zeker als het gaat om het spel. Een soort van Kwistet, met Bijbelse vragen over verhalen die ze hebben gehoord. Iedereen krijgt een sticker. “Good morning children!”

Een volgende juf komt, weer staan ze allemaal op en groeten ze de leerkracht. Rekenen, de juf schrijft een paar sommen op het bord, de kinderen schrijven ze over en vervolgens maken ze de sommen. Iedereen is diep aan het nadenken, zo af en toe wordt er eentje geholpen. Als ze klaar zijn, laten ze hun schriftje controleren. Ook het meisje met syndroom van Down doet goed mee, ze kan volgens haar juf ook echt goed meekomen.

Er volgen nog wat lessen, zoals “science”, het gaat over licht dit keer. De juf pakt een kaarsje, een cd om te reflecteren enzovoorts. Ze haalt dus van alles uit de kast en iedereen doet heel goed mee.

De meeste kinderen hebben toetsen, want het is het einde van het schooljaar. Daarom blijven we deze weken nog even bij de kleuters en bij groep 3. We zien zoveel verschillen tussen deze twee klassen. Maar het is heerlijk om te proberen het goede voorbeeld te laten zijn. Ook kleuters kunnen werken!

Even een klein voorbeeldje wat ik heb gedaan in de klas. Vooraf had ik een kerstboom getekend, met daarop wat lijnen. Toen ik kleuter was, moest ik dit ook doen. U’tjes maken, E’tjes maken om grip te krijgen met schrijven. Dit laat ik de kinderen ook doen. Ze doen zo goed hun best! Ook de juffen vonden het een leuk idee.

Nog een paar dingetjes…

- Het is bijna Kerst, althans, voor de kinderen. Op 6 december hebben ze een soort kerstviering en dan hebben ze vakantie. Kerst wordt uitbundig gevierd met liedjes zingen, maar ook met versieringen. De hele kleuterklas hangt vol met versieringen, zie de foto’s!

- Ik werd door een juf gewezen op mijn kleding. Ik heb een jurkje aan, wat net iets te kort is. Ik voel me gelijk niet meer zo veilig, om zo over straat te gaan. Gelukkig heb ik een heleboel rokken die op mijn knie komen. De juf zei het niet vervelend, juist niet. Ze zei dat ze hetzelfde probleem had gehad, toen ze weer terugkwam in Sri Lanka. Ze vond het voor mij vervelend als andere juffen daar opmerkingen over zouden maken. Dan nemen we dat gewoon aan en kleden we ons met langere rokken!

- Een meester komt op een dag naar mij toe, “Hé, wat is “Goodmorning” in het Nederlands?” Ik zeg dat het goedemorgen is, waarop deze meester zegt: “Oh, dat lijkt op Duits!” De andere dag gaan we lopend naar school, we weten ondertussen eindelijk de weg (!), wordt er opeens luid: “Goedemorgen” geroepen, de meester komt met een big smile langsfietsen.

- We hebben een bakker gevonden, super lekker! Ook de baas van het gasthuis komt zo af en toe even lekkere dingetjes brengen!

- Na ongeveer een week lang koud douchen, hebben we eindelijk ondervonden dat we ook gewoon warm water kunnen krijgen, maar je moet de kraan dan gewoon op de koude stand zetten. Logisch!

- Joke heeft een dagje vrijgenomen van school en is in haar eentje naar het strand geweest. Ze heeft alles doorstaan, de TukTuk, het wisselen van geld, de man die vroeg of ze met hem wilde zwemmen, de taal. Ook zij geniet J

- Leuke berichten uit Nederland, via video’s (speciaal die van een goede vriendin J), via de mail (waarin heel veel herkenning staat, maar ook de heerlijke app contacten met iedereen in Nederland. Wat ben ik daar blij mee!

- Joke gaat bijna weer terug, we gaan nog even volop genieten van de gezelligheid.

De dagen vliegen dus, soms gebeuren er dingen die niet zo leuk zijn, toch moeten we blij zijn dat we het zo goed hebben. Joke kan met een gerust hart naar huis, om te vertellen dat alles goed gaat en om te laten zien dat ik goed terecht ben gekomen. Maar we hadden dit nooit kunnen doen zonder de Heere, daarom zijn we Hem dankbaar voor alles wat Hij ons heeft gegeven. Met elkaar hebben we het over allerlei gesprekken, maar ook over het geloof. Dankbaar dat we het zo goed met elkaar kunnen vinden!

Maandag wordt natuurlijk wat lastiger, van Joke afscheid nemen. Maar ook dat moeten we maar gewoon uit handen geven. Ook wordt Gert Jan thuis geopereerd, ik hoop en bid of de Heere hem wil sparen en bewaren, ook voor degenen die thuis blijven!

Tot ziens allemaal, stuur gerust een berichtje of een reactie of iets dergelijks want daar hou ik van!

Veel liefs,

Jeanine

Weekend!

Weekend!

Na een poosje met een oudere klas gesproken en gespeeld te hebben, omdat de leerkracht niet in hun klas aanwezig was de hele morgen, en na wat te gekke selfies, staat er een lekker lang weekend voor de deur!

Natuurlijk kunnen we ons weekend niet beginnen zonder Kavitha, dus gaan we in een TukTuk naar een restaurant, wat gebaseerd is op de geschiedenis van muziek. We krijgen een menukaart in de vorm van een LP. Een cappuccino en een overheerlijke ananassap gaat er makkelijk in. Ondertussen kletsen we heel wat af met Kavitha. Het is zo fijn dat zij er is, ze kan voor ons van alles en nog wat regelen, zoals datgene wat we morgen gaan doen, maar dan moeten we wel vroeg op…

Ergens in de verte horen we wel een deuntje, maar het dringt niet heel erg goed door. Opeens zijn we weer wakker en bedenken we wat vandaag de planning was. Half 9 op het station zijn en dus op tijd met een TukTuk daarheen (geregeld door Kavitha). Pfoe, wat een mensen, daar staan we dan, als twee blanke meisjes tussen allerlei gekleurde mensen, welke balie moeten we heen? Welke trein moeten we hebben? Moeten we in klas 1,2 of 3 gaan zitten? Maar gewoon vragen dan. Kaartje: check, tweede klas: check, vertrektijd 8.30: check. Hoppa, geregeld. Althans.. er komt een man, druk gebarend naar ons toe. Een rennend gebaar, een wenkend gebaar enzovoorts. En wij maar denken: rustig maar, het is nog geen half 9. Totdat we door krijgen wat er aan de hand is, de trein staat nog niet eens stil of de druk gebarende man rent naar binnen, andere mensen vliegen naar binnen en wij met een beduusd gezicht komen worden vanwege de snelheid, het geduw en getrek ook naar binnen gehaald. Vre-se-lijk, ik zie Joke ergens tussen de mensen staan en ik sta al binnen, zoals Joke zegt: “Jij werd gewoon naar binnen geduwd door die mensen en ze stonden op mijn slipper.” Maar goed, dan zien we de gebarende man bij een stoel staan, hard gebarend naar ons. Hij heeft voor ons een plekje geregeld! Hoe prettig is dat! Haha, maar dan komt het natuurlijk. Hij staat er niet voor niets, hij zit op een blinden en doven school, of we geld over hebben. Nou, het duurt een poosje voor ik het door had, maar ik zie Niels uit Holland op het blaadje staan en Maria from Australia met een geldbedrag erachter, dus doen wij dat ook maar gewoon.

Dat was me een ervaring, we zitten rustig, bij elkaar op schoot. Het gaat niet al te hard, elke hobbel voelen we en dan komen we aan in Rambukanna, waar natuurlijk een aantal mannen staan te wachten om ons mee te nemen naar: de olifanten! We betalen zoals gewoonlijk veel te veel, maar ach, we willen zo graag naar die olifanten. Hij weet wel een goede plek, dan kan je ze aanraken, wassen, een poosje rijden en gewoon lekker een poosje rondlopen in het park. Hoppa, doe ons maar een ritje hoor! Met knikkende knietjes lopen we door het water heen, ik heb mijn telefoon afgegeven om foto’s te laten maken. We wassen de olifant met de schil van een kokosnoot, tot het enorme joekel gaat staan… Vervolgens lopen we naar de plek om op te stappen. Rok omhoog, want dat is natuurlijk heel praktisch als je een lange jurk aan hebt, Joke voorop en ik achterop. En lopen maar, traag maar wel super grappig. Hier en daar maken we filmpjes, in het hedendaags gezegd: we vloggen er wat op los. Na alles gezien te hebben gaan we weer naar de TukTuk terug, die heeft nog wel een ander plannetje, de prachtige tuin met allerlei verschillende kruiden. Er wordt van alles uitgelegd over citronella, kokosnoot, aloë vera enzovoorts enzovoorts en tot slot krijgen we zelfs een massage. We ruiken behoorlijk fruitig als we er vandaan komen. We betalen een potje citronella, want dat schijnt te helpen tegen de jeuk (hmm… ze smeren je letterlijk wat aan ;)) Terug naar het station, nu maar een trein in de derde klas. Deze trein kan zo af en toe wel wat WD40 gebruiken, mensenkinders, die maken een herrie als ze remmen. Hoe dichterbij Colombo, hoe voller de trein wordt, een van de kinders komt bij mij op schoot zitten, helaas kan ik ze niet verstaan. Ein-de-lijk, na 2,5 uur zijn we weer in het vertrouwde Colombo. Eerst maar eens wat eten. Vervolgens naar huis, om daarna boodschappen te gaan doen.

Dan volgt er een avond waarin ons een en al pech overkomt:

ü We gaan boodschappen doen, lopende kan dat! We willen betalen, maar we hebben niet genoeg Roepees, dan maar met kaart. Terug gaan we ook lopen, maar het is regenseizoen. Kletsnat zijn we! We druipen helemaal… Doorweekt.

ü Uitkleden, andere kleren aan, boodschappen uitruimen: tadaaa…. Waar is onze kip? Wel betaald, niet meegenomen. Terug!

ü Een TukTuk, de beste man zegt dat hij een meter heeft, ondertussen gaat hij rijden en vertelt hij dat hij geen meter heeft. Hij weet de supermarkt te vinden, maar toch ook weer niet. Grr.. mijn geduld is soms echt bijna, bijna op… (tsja, zij weten niet van de andere pech… dus ik moet aardig blijven!)

ü Dan maar door een straat waar het water tot de enkels staat, opeens verandert Jokes gezicht in een super bang gezicht er gebeurt wat! Een auto komt aanscheuren en natuurlijk slipt naast ons. Weer doorweekt… Joke dacht dat hij ons niet had gezien…

ü Kip hebben we gekregen, op naar het pinautomaat. Joke gaat pinnen, we drukken de juiste knoppen in, maar dan…. De pinpas blijft in het apparaat hangen, dikke stress. Maar dinsdag weer terug daarheen om hem te krijgen.

ü Als troost maar naar de Mac Donalds, maar ook daar hebben we niet al het geld voor, want we hebben morgen ook nog een collecte.

We kijken een toepasselijke film, iets met geluk en ongeluk. Daarna maar gewoon slapen, want tsja… na zo’n enerverende dag word je flink moe!

Zondag, heerlijk! Een dag van afzondering. We worden om 10.15 uur opgehaald door Kavitha, om mee te gaan naar haar kerk. We krijgen gelijk van alles in onze handen, ook een briefje waar we onze naam op moeten schrijven. Er wordt gezongen, door een soort band. Wij zijn dat niet echt gewend. Mensen praten door elkaar heen, de preek is niet heel erg aanwezig. Een heel andere ervaring dan in Nederland, maar ook weer heel anders dan in Burundi. Uiteindelijk noemt de pastor nog een paar kinderen op die net zijn geboren en ook in de kerk aanwezig zijn. Daarna worden wij hartelijk welkom geheten.

Gelukkig hebben we ook een code gekregen om de preken van thuis te horen. Om twee uur zitten we klaar voor de morgendienst van half 10. De Jesajaserie. Aansprekend, hoe er wordt gesproken. “Doch Sion zegt: “De HEERE heeft mij verlaten, en de Heere heeft mij vergeten.” Daarop wordt de vraag gesteld door de Heere, kan een moeder haar kind vergeten? Het ondenkbare is mogelijk in deze tijd, maar hoe dan ook. De Heere zal ons niet verlaten! Wat een rijke belofte! En dat ook eens bevestigd te krijgen, dat de namen van Sion in Zijn handen gegraveerd zijn, met de spijkers van het kruis. Een rijke preek. De Heere wil ons nog niet verlaten en zal ons niet verlaten als we bij dat volk mogen horen. Steeds meer krijg ik door: we hebben het allemaal zo hard nodig. Niet alleen ik, maar ook papa en mama en de jongens, de zussen en al die vrienden! Maar ook deze mensen hier!

Daarna volgt de maandag… Het is vandaag een feestdag voor de Boedisten, vandaar dat we geen school hebben. En omdat het een feestdag is, heeft onze gastvrouw pannenkoekjes gebakken, heerlijk! Daarna gaan we naar Prem Nivasa, naar een kindertehuis waar kinderen van onze kerk zijn geadopteerd. Halverwege december hoop ik daar naartoe te gaan omdat er dan een lange schoolvakantie is. Ik kan daar werken en mijn best doen voor anderen. Kavitha gaat ook gezellig mee! Na deze ontmoeting met de lieve kindertjes rijden we langs twee huizen om te kijken waar ik halverwege december naartoe zal verhuizen. We rijden ook naar Mount Lavinia, prachtige plek, zo heerlijk relax op het strand, bij de ruige zee!

Deze blog is een beetje lang, volgende keer doen we het weer wat korter. Fijn dat er zoveel mensen zo intens meeleven, ik ben blij met het WiFi netwerk, want daardoor voel ik me niet zo heel ver weg zitten. Gebed blijft nodig, voor ons allemaal!

Lieve groetjes vanuit Colombo!